Voor als je hulp nodig hebt of met vragen zit.
Sterre wil graag anoniem blijven. Het meisje op deze foto is niet Sterre. Foto: Connor Wilkins
Sterre (21) werd na een avondje stappen verkracht door een bekende.
‘Samen met een vriendin was ik een avondje uit geweest. We hadden het enorm gezellig gehad, en toen het laat in de nacht tijd was om naar huis te gaan kwam ik Dennis tegen. Ik kende hem al een tijdje van de groep waar ik mee omging. We moesten dezelfde kant op en hij vroeg of hij bij me achterop de fiets mocht. Uiteindelijk zat ik achterop en fietste hij. Toen al zat hij aan me. Doe maar niet, zei ik, en duwde zijn handen weg. Voor mijn gevoel was ik duidelijk: nee, ik wil dit niet.
Gebruiksvoorwerp
Omdat ik nog best een stuk alleen naar huis moest fietsen, vroeg ik of Dennis me wilde brengen – zijn huis lag eerder op de route. Toen we bij zijn huis waren om zijn fiets op te halen, vroeg ik om een glas water. Eenmaal binnen probeerde hij me te zoenen. Weer zei ik dat ik het niet wilde. Doe maar niet. Hij sloeg de beker water uit mijn hand en duwde me op de bank. Ik dacht gelijk: dit is foute boel. Hij bedreigde me, sloot zijn hand om mijn keel. Opnieuw begon hij me te zoenen. In paniek zoende ik terug. Misschien stopt hij dan wel, dacht ik. Maar Dennis stopte niet. Hij trok mijn broek uit en verkrachtte me. Ik probeerde hem nog van me af te duwen en zei dat hij moest stoppen, maar hij bleef hij doorgaan. Ik focuste me op een punt op de muur, daar waar een foto van Dennis en zijn familie hing, en ik wachtte tot hij klaar was. Ineens voelde ik me niet langer mens, maar een ding, een gebruiksvoorwerp.
Alles daarna verliep in een waas. Hoe heeft dit kunnen gebeuren?, dacht ik steeds. Hoe dan? Maar ik wist wel gelijk: ik ben verkracht. Het gekke is dat Dennis me nog heeft thuisgebracht.
Die nacht sliep ik niet, ik lag maar te malen en moest overgeven van de spanning. De volgende ochtend ging ik naar buiten. Urenlang liep ik door de stad om weer te kunnen aarden. Uiteindelijk heb ik mijn zus gebeld, want ik wist: ik moet het vertellen, anders wordt dit nare gevoel alleen maar erger. Gelukkig kom ik uit een warm gezin, waarin we er voor elkaar zijn. Mijn zus kwam gelijk naar huis en samen hebben we het aan mijn ouders verteld. Dat was heel heftig. Ik zag hen op een manier die ik nog niet had gezien: geschrokken, verdrietig, gebroken. Heel pijnlijk. Maar tegelijkertijd waren ze heel meelevend naar mij. Ze namen mijn verhaal gelijk serieus en vroegen me wat ik nodig had.
Politie
Samen met mijn moeder ben ik die dag naar de politie gegaan. Ik wilde niet dat Dennis weg zou komen met verkrachting. Maar uiteindelijk – na uren praten en een forensisch onderzoek in het ziekenhuis – heb ik geen aangifte gedaan. Vooral omdat de politie aangaf dat mijn zaak waarschijnlijk onderop de stapel kwam vanwege gebrek aan bewijs – het was mijn verhaal tegen dat van hem. Ik vond mijn tijd op het politiebureau al zo heftig omdat ze tot in detail wilden weten wat er was gebeurd. Wat ging waar in? Dat soort dingen. Dat wilde ik niet nog een keer.
De eerste weken na de verkrachting werd ik iedere ochtend heel verdrietig wakker. Waarom ik?, dacht ik vaak. Ik heb een heftig pestverleden en nu was ik opnieuw slachtoffer geworden. Waarom moeten ze mij altijd hebben? Ook vanuit Dennis snap ik niet waarom hij dit heeft gedaan. Hij heeft zelf twee zusjes; hij wil toch ook niet dat hen zoiets overkomt?
Helpende gedachte
Ik ging door een heel moeilijke tijd, wilde niet meer leven. Niet omdat ik me schaamde voor wat er was gebeurd, maar omdat ik dacht dat ik niet op deze wereld thuis hoor. De knop ging om toen een helpende gedachte uit mijn verleden weer naar boven kwam. Tijdens de jaren dat ik werd gepest dacht ik altijd: ik haal uit al het negatieve iets positiefs.
En dat probeer ik nu weer te doen. Door mijn verhaal te delen hoop ik anderen te helpen en van iets lelijks iets moois te maken. Hopelijk lukt het me om de taboes rond seksueel geweld te doorbreken. Ik wil dat mensen zich bewust zijn van het feit dat iedereen dit kan overkomen en dat je met je reactie een ander enorm kan kwetsen. Bij mij waren er vriendinnen die letterlijk zeiden dat ze het niet erg hadden gevonden om door Dennis geneukt te worden. Ook kreeg ik ontelbare vragen: waarom ging je dan ook met hem mee? Waarom heb je gezoend? De meeste mensen hebben geen idee hoe kwetsend het is wat ze zeggen. Ik heb mezelf die vragen natuurlijk óók gesteld. Had ik het anders moeten doen? Had ik het kunnen voorkomen? Maar nee, ik heb heel duidelijk nee gezegd. En iedereen weet wat nee betekent. Ik wil mezelf niet de schuld geven van het feit dat iemand anders mij heeft verkracht.
Hulp
Praten over wat ik heb meegemaakt heeft mij enorm geholpen. Gelukkig waren er genoeg mensen om me heen bij wie ik wel terecht kon. Ook heb ik veel gehad aan de psychologische hulp die ik kreeg. Ik heb EMDR gedaan. Heel pittig, omdat je het moment van de verkrachting echt opnieuw ervaart. Maar het hielp wel. Toch ben ik er nog niet helemaal. Vooral met lichamelijk contact heb ik nog wel eens moeite. Tijdens de seks met mijn vriend kan ik zo weer in paniek raken. Dan voelt het weer als toen, met Dennis.
Ik ga nog steeds naar de psycholoog, ook voor andere dingen uit mijn verleden. Daarnaast probeer ik mijn leven zo fijn mogelijk te maken, doe leuke dingen met vriendinnen en prent mezelf steeds opnieuw in: ik doe ertoe. Dat is wat ik ook tegen lotgenoten wil zeggen. Wees trots op jezelf, op wie je bent. Jij mag er zijn. En weet dat er altijd een lichtpuntje is, ook al zie je dat misschien niet direct.’
Na een ongewenste seksuele ervaring is het fijn voor het slachtoffer dat er iemand voor hem of haar is. Jouw steun kan een groot verschil maken. Maar hoe kun je dat nu het beste doen? Check onze tips op voor naasten.
Heb jij ook een nare seksuele ervaring meegemaakt en heb je hulp of advies nodig?
Neem dan contact op met het Centrum Seksueel Geweld. Wij zijn er voor jou!