Voor als je hulp nodig hebt of met vragen zit.
Sophie (40) werd in haar jeugd meerdere keren seksueel misbruikt. Ze deelt met ons haar worstelingen in haar seksleven en met de genitale respons.
Foto: Omar Lopez
Sophie wil graag anoniem blijven. De vrouw op deze foto is niet Sophie.
‘Na het zien van Baby Reindeer, de serie op Netflix waarin een man vertelt over het misbruik dat hij meemaakte, werd ik enorm aan het denken gezet. Deze man durfde het aan om zijn verhaal te delen, waarom zou ik dat ook niet kunnen? Misschien dat mensen me dan beter gaan begrijpen. Maar het is niet alleen voor mezelf dat ik mijn verhaal nu deel; misschien kan ik er ook anderen mee helpen. Er wordt namelijk nog maar zo weinig gezegd en geschreven over seks na seksueel misbruik en de genitale respons die het misbruik kan oproepen. Hoe moeten we als slachtoffers van seksueel misbruik dan ooit weten dat het niet verkeerd is wat we nu voelen? Dat ons lichaam op een normale manier reageert? Dat ons brein ons zo heeft geprogrammeerd? Dat we niet gek en smerig zijn, maar dat het een normale reactie van het lichaam kan zijn op het misbruik?
Fantasieën
Zelf weet ik nog maar sinds kort hoe dit precies zit. Ik was in therapie voor de dingen die er in het verleden met me zijn gebeurd. Maar nooit durfde ik iets te zeggen over mijn seksuele fantasieën en wat er op dat moment in mijn lijf plaatsvindt. Ik schaam me daar verschrikkelijk voor. Want om seksueel opgewonden te kunnen raken, heb ik fantasieën nodig. Extreme fantasieën. Dan zoek ik naar porno waarbij een vrouw hardhandig gedwongen wordt om te pijpen of door een arts wordt aangerand. Ook zoek ik op internet naar termen als sleep assault; dan kom ik terecht bij porno met vrouwen die liggen te slapen en dan stiekem worden betast. Ik word opgewonden van gewelddadige scenes op televisie, en kan op bepaalde momenten alleen opgewonden raken en seks hebben als ik aan misbruik en verkrachting denk. Verschrikkelijk.
Als ik aan dit soort dingen denk, gaat het bij mij tintelen daar beneden. Soms heb ik het nodig om mezelf dan te bevredigen. Om te ontladen. Vervolgens voel ik me vies. Wat ben ik nou weer aan het doen, denk ik dan. Maar toch wil ik ook aan die geilheid toegeven, want dat gebeurt me niet zo vaak dat ik opgewonden ben en kan klaarkomen.
Wat ook typerend is: tijdens de seks beleef ik alles vanuit de man. Dus als ik seks heb, ben ik in gedachten de man. Ik ben dan degene met een piemel en die piemel gaat ergens naar binnen, vaak op een gewelddadige manier of in ieder geval vanuit een machtsrol. Dat betekent dat ik tijdens de seks eigenlijk nooit in het hier en nu ben. Het is nooit Sophie die seks heeft, want dan lukt het niet, voel ik niets. Ik heb altijd de fantasie nodig dat ik als man een vrouw aan het nemen ben. Waarschijnlijk is dit een copingmechanisme van me; ik verplaats me in die rol om maar niet te hoeven voelen als mezelf. Mijn man mag mij vaak ook niet aankijken tijdens de seks, want dan gaat alles – de fantasie die ervoor zorgt dat ik het lekker vind – gelijk weg.
Herkenning
Omdat het steeds meer aan me begon te vreten, besloot ik het op een dag tóch aan mijn therapeut te vertellen: ik heb die en die gedachten, dat vind ik verschrikkelijk, en ik voel me er heel erg schuldig om. Wat denk je nu van mij? Gelukkig reageerde ze heel fijn en vertelde me dat mijn gevoelens en gedachten normaal zijn. Dat dit veel vaker voorkomt bij mensen die misbruik hebben meegemaakt. Na dit gesprek stuurde ze me het artikel ‘Ik schaam me kapot’ van Iva Bicanic. Dit gaat over genitale respons. Toen ik dit artikel las, viel alles op zijn plek. Ik besefte: hé, dit is er dus met me aan de hand. Het was één en al herkenning, zo veel boxjes die ik kon afvinken: ja, dat heb ik ook, en dat heb ik ook, en dat, en dat. Ik keek ook naar de lezing van Iva over dit thema en de tranen rolden over mijn wangen.
Na het lezen van het artikel dacht ik: wat google ik eigenlijk? Op welke termen zoek ik als ik opgewonden wil raken en naar porno wil kijken? Dokter, ruig, verkrachting, deep throat, sleep assault. Precies de dingen die ik zelf als kind en als tiener heb meegemaakt. Dát zijn de dingen die me opwinden. Als kind ben ik misbruikt door twee familieleden. Door één ervan in mijn slaap. Toen ik vijftien was ben ik verkracht in een steegje door een kroegbaas en op mijn achttiende ben ik aangerand door een arts in zijn spreekkamer.
Het besef dat mijn lusten en lichamelijke reacties voortkomen uit het misbruik maakt me verdrietig. Het misbruik heeft me dus op deze manier gevormd… Aan de andere kant voel ik een soort opluchting: ha, het komt dáárdoor, het zit niet in mijn genen. Ik ben geen viezerik, ik heb geen pedofiele neigingen. Vooral dat laatste zorgt voor opluchting, want ik zou een kind nooit pijn willen doen en ik heb absoluut geen seksuele gedachten als ik naar een kind kijk.
Rollercoaster aan emoties
Ik ga momenteel door een rollercoaster aan emoties. Nu ik zo met dit onderwerp bezig ben, ook tijdens mijn therapie, heb ik veel herbelevingen. Maar ik weet nu ook dat ik me niet langer schuldig hoef te voelen over wat ik voel en denk. Ik ben nu op het punt dat ik me eraan kan overgeven: het is nu eenmaal zo, dit is dus blijkbaar wat er binnenin mij gebeurt. Ik voel niet langer walging en haat richting mezelf. Toch blijft het af een toe een worsteling. Want als ik dan weer seks heb gehad met al die fantasieën om klaar te kunnen komen, dan kan ik me daarna tóch nog wel eens schuldig voelen.
Ik hoop ooit van deze gedachten en gevoelens af te komen of dat het minder wordt. Ik wil kunnen genieten van mijn lijf, van mijn eigen gevoel. Ik wil die nare plaatjes in mijn hoofd niet meer nodig hebben om klaar te kunnen komen. En ik wil van de herbelevingen af die ik soms heb als ik in bed lig, of als ik word aangeraakt of tijdens de seks. Als dat tijdens de seks gebeurt, denk ik vaak: laten we het maar gewoon afmaken. Eigenlijk moet ik op die momenten gewoon de stekker eruit trekken en aangeven dat het niet gaat. Maar dat vind ik moeilijk, ik ben een pleaser, cijfer me vaak weg omwille van anderen. Maar ook dit gaat steeds beter.
Seks ontwijken
Mijn seksleven staat op dit moment behoorlijk stil. Ik ben de seks aan het ontwijken. Omdat ik het eigenlijk niet meer wil op de manier waarop ik het altijd heb gedaan. Ik wil dat ík seks heb, Sophie, niet de mannelijke fantasiefiguur in mijn hoofd. Eerder had ik zoiets van: prima, dit is de manier waarop ik geniet en waarop ik seks heb. Maar dat is eigenlijk helemaal niet wie ik ben en wat ik wil. Dat er nu weinig seks is, is lastig voor mijn man. Hij is een testosteron-man die van seks houdt. Hij was altijd gewend aan de Sophie die voor alles in was, met wie hij alles mocht doen. Nu ligt er een heel andere vrouw naast hem in bed, met een constant schuldgevoel naar hem toe.
Mijn man en ik hebben jarenlang een bepaald pad bewandeld als het gaat om seks. We zochten altijd de extremen op. Met elkaar, met anderen erbij, in rollenspellen. Ik ben zelfs een halfjaar escort geweest. En altijd speelde ik een rol. Zolang ik maar niet mezelf hoefde te zijn was het goed. Ik dacht dat ik het op die manier moest doen om de liefde te krijgen die ik nodig heb. Ik voldeed aan het plaatje waarvan ik geloof dat mannen het nodig hebben: een vrouw die doet wat ze willen. Ik gedroeg me als een soort gebruiksvoorwerp, want dat was wat ik in mijn leven had meegemaakt: mannen die me gebruikten.
Door mijn therapie kom ik tot nieuwe inzichten. Ik wil geen mannen meer pleasen. Ik wil het op mijn manier doen. Ja, ik wil rekening houden met mijn man, maar ik wil ook mezelf zijn. Ik wil een sterke vrouw zijn die ook aan zichzelf denkt en naar haar eigen behoeftes kan kijken. Mijn man vindt het moeilijk om over gevoelens en emoties te praten. Hij luistert naar me, is een paar keer mee geweest naar therapie en probeert rekening met me te houden. Maar toch vindt hij het moeilijk om dit te begrijpen omdat hij de triggers en ervaringen niet herkent. Soms denk ik ook dat hij de switch in mij niet begrijpt. Het ging toch altijd prima? Vanwaar dan nu ineens deze bom? Zoiets.
Reacties van anderen
Dat ik nu mijn verhaal deel, vind ik spannend. Ik ben enorm bang voor de reacties van de mensen om mij heen. Ik wil ze dit verhaal laten lezen, want erover vertellen is nog te lastig voor me. Want hoe praat je over zoiets? Hoe vertel je dit alles zonder dat ze een heel verkeerd beeld van je krijgen? Wat nu als ze me als gek gaan zien? Of als pedofiel? Vooral voor dat laatste ben ik bang. Ik zou daarom graag ook mijn verhaal willen uitwisselen met lotgenoten. Ervaringen delen, elkaar op weg helpen. Bevestiging zoeken: zie je nou wel, dit ligt niet aan ons. Wij zijn niet vies, niet gek, niet smerig. We zijn gewoon menselijk.’
Heb jij ook een nare seksuele ervaring gehad (online of offline) en heb je hulp of advies nodig?
Neem dan contact op met het Centrum Seksueel Geweld. Het maakt niet uit of het nu kort of lang(er) geleden is gebeurd.
Wij zijn er voor jou!