Voor als je hulp nodig hebt of met vragen zit.
Maria (62) werd als kind seksueel misbruikt door haar vader
‘Ik weet nog hoe geschokt ik was als vierjarige toen mijn vader dingen bij me deed die ik helemaal niet begreep. Ik zat bij hem op schoot, hij kreeg een stijve, begon mijn lichaam te betasten. En hij ademde zo raar. Ik had geen idee wat er gebeurde, maar het was enorm beangstigend.
Nadat mijn vader klaar was, rende ik naar mijn moeder om haar te vertellen dat papa rare dingen had gedaan. De reactie van mijn moeder was heel simpel: je vertelt onzin, zoiets doet je vader niet. Vervolgens stuurde ze me weg: ga maar spelen. De boodschap die ze me daarmee gaf was dat ik het had verzonnen en dat ik me niet moest aanstellen. Mijn vader deed het nog een paar keer, daarna was het een tijd rustig.
Tot mijn twaalfde. Opnieuw deed mijn vader wat hij eerder had gedaan. Ik wist op dat moment al iets meer van seksualiteit, dus ik snapte ook dat hij klaarkwam. Naar mijn moeder durfde ik niet meer te gaan omdat zij me toch niet geloofde, en dus verdroeg ik de handen van mijn vader op mijn lijf. Opnieuw stopte het na een tijdje, totdat het patroon zicht rond mijn zestiende herhaalde. Deze keer vond mijn vader kennelijk dat ik oud genoeg was om wél tot penetratie over te gaan. En deze keer was ik groot genoeg om te realiseren: dit is niet goed. Een week lang liep ik in een staat van paniek en shock rond, toen zei ik tegen mijn vader: als je dat nog één keer doet, dan vertel ik alles tegen mama. En daarmee stopte het misbruik.
Ik leerde leven met een geheim. Praten over wat me was aangedaan durfde ik niet, omdat ik ooit de boodschap had gekregen dat in onzin vertelde. De eenzaamheid die ik voelde was enorm. Ik deed er niet toe, was in feite alleen op de wereld. Dat doet pijn. Pas op mijn achttiende durfde ik met een goede vriend over het misbruik te praten. Hij vond dat ik me nogal bizar gedroeg als het om jongens ging. Aan de ene kant flirtte ik, maar als het een stapje verder dreigde te gaan, dan vluchtte ik. Volgens mij is er iets met je aan de hand, zei mijn vriend, maar ik weet niet precies wat. Waarom mogen jongens niet aan je komen? Toen ik hem vertelde over het misbruik, reageerde hij geschokt, maar ook begrijpend en empatisch. Zijn reactie was heel fijn; hij is jarenlang een grote steun voor me geweest.
Gestoord gezin
Ik kom uit een gestoord, vergiftigd gezin. Ik liep altijd op eieren, zorgde voor iedereen, terwijl ik er niet toe deed. Mijn vader misbruikte me en mijn moeder was een narcist. Tegen de tijd dat ik uit huis ging, vertoonde ik zelf ook gestoord gedrag. Ik was bang voor mannen – bang voor het onvoorspelbare dat ze zomaar iets kunnen doen met je. Ik durfde niemand in de ogen de kijken en was verbaal heel agressief. Ik was intelligent en gevoelig, maar daar wist ik me totaal geen raad mee. Ik voelde alleen maar een gigantische boosheid in me. Die woede richtte ik op de maatschappij. Ik zat in de emancipatiebeweging, woonde in een kraakpand en was op verschillende manieren politiek actief. Overal waar geprotesteerd werd, overal waar ik mijn woede kwijt kon, was ik aanwezig. Vooral om me maar niet met mijn eigen innerlijke boosheid bezig te hoeven houden.
Het kantelpunt kwam toen mijn dierbare vriend me met een smoes het Groningse vrouwenhuis in duwde. Hij vóelde dat het niet goed met me ging en had gezien dat er een bijeenkomst was voor een doe-het-zelf-therapiegroep voor vrouwen. Toen we op de stoep stonden, schoof hij me zo naar binnen. Ga maar, zei hij, en bleef op de stoep op me zitten wachten. Zelf vond ik dat ik zoiets helemáál niet nodig had, het ging prima met me. Toch ging ik. Ik zag allerlei vrouwen die openlijk spraken over wat ze bezighield. Ze werkten volgens de Fort-methode, de Feministische Oefening Radicale Therapie, een vorm van zelftherapie, waar geen autoriteit bij betrokken is. Ik luisterde en voelde, en besefte: ik mag mijn geheim gaan delen. Ik heb me ter plekke voor zo’n groep aangemeld. Daar is mijn genezingsproces begonnen.
Steun en empathie
In de jaren daarna volgde ik verschillende therapieën en begeleidde ik ook zelf vrouwen. Ik kreeg lieve mensen om me heen met wie ik een veilige relatie wist op te bouwen. Mensen die me accepteerden zoals ik was, en zorgzaam en empathisch waren. Dat wat ik tijdens mijn kindertijd zo had gemist. De steun vanuit mijn eigen familie bleef uit. Op mijn drieëntwintigste vertelde ik mijn moeder nogmaals over het misbruik. Ze confronteerde mijn vader ermee, en hij gaf min of meer toe, maar met een heel andere voorstelling van zaken. Hij vertelde dat er iets moois tussen hem en mij was geweest, dat we een speciale band hadden en dat het wederzijds was. Mijn moeder was in eerste instantie heel kwaad op mijn vader en riep dat ze van hem wilde scheiden. Later besloot ze om toch te blijven; mijn vader had een heel goed inkomen en ze zag zichzelf niet met een uitkering op een flatje zitten, zo vertelde ze me.
Dat mijn moeder ervoor koos om te blijven, was buitengewoon pijnlijk. Ze koos voor zichzelf en niet voor mij. Toen ze me later, toen ik meer met mijn verhaal naar buiten kwam, ook nog vertelde dat ik geen goede dochter was, besloot ik het contact met mijn ouders te verbreken. Ik voelde me verstoten, stond er helemaal alleen voor. Opnieuw was daar het gevoel van het niet waard zijn om van gehouden te worden. Ik kwam terecht in een periode van diepe ongelukkigheid. Er waren zelfs momenten waarop ik niet wist waarom ik nog zou doorleven. Ooit stond ik op een treinrails te wachten op een trein. Toch stapte ik op het laatste moment opzij. Waarom? Twee dingen: ik rook de geur van meidoornbloesem en hoorde ik het gezang van leeuweriken, en besefte: er is leven, er is schoonheid. Wat als ik nu de andere kant op ga en ga leven in plaats van overleven? En dat deed ik.
Helen
Samen met een paar andere vrouwen richtte ik in Groningen de Stichting Tegen Seksueel Geweld op, waardoor ik andere mensen mijn verhaal kon vertellen en iets kon leren. We gaven voorlichting aan onder meer de politie, studenten en maatschappelijk werkers. Dat ik op die manier iets kon bijdragen aan de wereld, werkte helend voor me. Maar de grootste klapper in mijn helingsproces kwam toen ik bij toeval een sjamaan ontmoette, bij wie ik uiteindelijk zestien jaar in de leer ben geweest. Hij kreeg in zes sjamanistische consulten voor elkaar wat tijdens meerdere jaren therapie en coaching nooit was gelukt: ik kwam los van de belemmerende overtuigingen die ik had meegenomen uit mijn jeugd. Overtuigingen over anderen, mezelf en de wereld. Een belangrijk voorbeeld daarvan was de overtuiging dat ik alleen het recht had om te bestaan als ik een ander kon dienen.
Loskomen van die overtuigingen was in het begin heel gek. Er volgde een periode van onzekerheid. Mijn overtuigingen waren immers altijd mijn leidraad geweest, en ineens moest ik van mezelf uitgaan. Ik voelde me drijvend, zoekend. Wie was ik eigenlijk? Wat voelde ik en wat wilde ik? Ik moest mezelf leren vinden. Een hele klus, maar het werd een heel leuk en mooi avontuur.
Tweede lente
Ik ben mezelf al die jaren blijven ontwikkelen, voortgedreven door mijn eeuwige nieuwsgierigheid. Uiteindelijk wist ik mijn leven om te draaien naar hoe het hoort. Ik weet nu wie ik ben, wat ik voel en wat ik wil. Ik heb een heerlijk leven en ben met mooie dingen bezig. Ik woon in Frankrijk, heb een lieve partner, en help vrouwen die verstrikt zitten in een relatie met een narcist. Daarbij maak ik gebruik van sjamanistische principes; ik laat deze vrouwen dezelfde stappen volgen als ik destijds heb gevolgd om los te kunnen komen van belemmerende overtuigingen. Inmiddels heb ik meer dan honderdvijftig vrouwen kunnen helpen, en dat is ontzettend gaaf. Het voelt alsof ik een tweede lente beleef; ik ben gelukkiger dan ooit.
Tegen lotgenoten wil ik zeggen: ik zie je, ik hoor je, ik voel je. Ik weet hoe het is om in zo’n situatie te zitten. Ik wil daaraan een waarschuwing toevoegen: trap niet in de gedachte dat het misbruik je hele leven zal verpesten en je voor altijd zal neerdrukken. Natuurlijk, het misbruik blijft onderdeel van je leven, je zult er op bepaalde momenten aan herinnerd worden, en dat is oké, maar weet ook dat het mogelijk is om te helen. Jij kunt vrijkomen uit de gevangenschap die je misschien wel voelt. Jij kunt je leven omdraaien. Uit wat voor shit je ook komt, jouw kern is puur en creatief. En naar die kern kun je terug. Het leven kan niet alleen draaglijk worden, het kan zelfs fantastisch worden.’
Maria heeft een belangrijke oproep aan omstanders van kinderen die seksueel misbruik meemaken: ‘Deze kinderen hebben grote baat bij steun van hun omgeving. Voor mij kwam die ondersteuning in mijn kindertijd in de vorm van verschillende mensen. Volwassenen die kennelijk in de gaten hadden dat er iets aan de hand was met mij. Een juffrouw van de kleuterschool, een meester op de basisschool, meerdere docenten op de middelbare school… Zij voelden iets bij mij waardoor ze extra aandacht voor me hadden. Nee, ze wisten niet wát er precies gaande was, maar wel dat ik steun nodig had. Door hun aandacht leerde ik dat er ook mensen bestaan die wél te vertrouwen zijn. Deze personen zijn voor mij kleine ankertjes geweest waaraan ik me kon optrekken; veilige havens. Ik zou tegen iedereen willen zeggen: zie deze kinderen en aarzel niet om er voor ze te zijn. Want ze hebben jouw steun keihard nodig.’
Voel jij je zo naar dat je wel eens denkt aan zelfdoding? Bel dan: 0800-0113 of chat via 113.nl. Kijk voor meer informatie op www.113.nl.
Heb jij ook een nare seksuele ervaring gehad (online of offline) en heb je hulp of advies nodig?
Neem dan contact op met het Centrum Seksueel Geweld. Het maakt niet uit of het nu kort of lang(er) geleden is gebeurd.
Wij zijn er voor jou!