Voor als je hulp nodig hebt of met vragen zit.
Lisa (33) werd als student een half jaar lang misbruikt door een docent van haar opleiding. Ze vertelt wat haar helpt bij haar herstel.
‘Ik was eerstejaars MBO-student, had een leuke klas en de opleiding was prima te doen. Tegen het einde van het schooljaar organiseerde de opleiding een open avond voor toekomstige studenten. Samen met een aantal medestudenten hielp ik op deze avond. Omdat ik zou worden opgehaald door mijn ouders, wachtte ik na afloop van de open avond samen met een vriendin in de docentenkamer. Omdat zij eerder werd opgehaald, moest ik nog even alleen wachten. Terwijl ik zat te wachten op het telefoontje van mijn ouders dat ze er waren, kwam een van mijn docenten binnen. Op het moment dat ik mijn jas en tas wilde pakken, begon hij me te betasten en zoenen, uit het niets. Ik moest in zijn onderbroek aan zijn penis voelen hij en duwde zijn vinger in mijn vagina. Ik bevroor en ik wist niet wat ik moest doen.
Toen mijn ouders belden dat ze er waren, stopte hij meteen. Hij bedreigde me vervolgens, zei dat ik met niemand mocht praten over wat er zojuist was gebeurd. Omdat het zijn woord tegen het mijne was en ik dacht dat ze me toch niet zouden geloven, zei ik niets tegen mijn ouders. Tijdens de zomervakantie probeerde ik de aanranding vooral weg te stoppen. Na de vakantie kregen we immers een andere docent voor dit vak, dus ik hoefde hem niet meer te zien. Dacht ik. Tot bleek dat hij had aangegeven dat hij het toch handiger vond om onze klas les te blijven geven.
Terug naar school
De eerste schoolweek na de vakantie ging goed, ondanks dat ik merkte dat ik zenuwachtig was om weer op school te zijn. Uit niets uit zijn lessen bleek dat hij met mij bezig was. Helaas veranderde dit na een week. Tijdens de les vroeg hij of ik na de les wilde blijven, zodat hij nog iets kon uitleggen. Dit vond ik vreemd omdat er niets was waarmee ik geholpen moest worden. Omdat het niet raar was dat er soms een student moest blijven na een les, durfde ik niet bij medestudenten aan te geven dat ik het niet vertrouwde. Toen de klas na de les leeg was, misbruikte hij me weer.
Vanaf die keer ging het misbruik van kwaad tot erger. Hij misbruikte me soms meerdere keren per week. Ook kwamen er steeds meer handelingen bij en werden de mishandelingen tijdens het misbruik steeds zwaarder. Nadat hij klaar was, liet hij me als oud vuil achter in een klaslokaal of een wc-hokje. Ik voelde me dan heel vies, vernederd en niets waard. Tijdens een verkrachting dacht ik vaak: als ik dit niet overleef zou dat prima zijn want dan ben ik er vanaf.
Angstig en eenzaam
Na een verkrachting deed ik de rest van de dag alsof er niets was gebeurd. Vaak moest ik een volgende les in of ging ik naar huis waar mijn ouders ook van niets wisten. Ik voelde me nergens veilig en ik kon voor mijn gevoel niemand in vertrouwen nemen. Mijn docent was heel berekenend, want hij wist precies wanneer hij kon toeslaan. Wetende dat het misbruik voor hem nooit heftig genoeg was waardoor het iedere keer heftiger werd, vind ik vooral achteraf gezien ontzettend heftig. Ook voelde ik me in die periode ontzettend eenzaam. Hoewel ik het misbruik zelf geheim hield, voelde ik me heel alleen.
Rond de kerstvakantie verdween hij van de ene op de andere dag omdat hij was ontslagen. Hij bleek naar een ander meisje seksueel getinte berichtjes via de chat te hebben gestuurd. Hier heeft zij melding van gemaakt bij de schooldirectie. Door die melding is hij op staande voet ontslagen, hoorde ik van een andere docent. Deze vrouwelijke docent had ik in de maanden ervoor een klein beetje in vertrouwen genomen over het incident na de open avond. Zij wist dat er iets was gebeurd, maar niet precies wat. Op haar aanraden heb ik uiteindelijk een brief naar de schooldirectie geschreven waarin ik de aanranding van de open avond heb beschreven.
Ik voelde geen opluchting toen bleek dat mijn docent op staande voet ontslagen was. De school voelde niet als een veilige plek en ik bleef bang dat hij me ergens zou opwachten. Omdat docenten informatie krijgen over hun studenten, was ik bang dat hij wist in welke stad ik woonde. Ik bleef achterom kijken. Al was het misbruik gestopt, toch voelde het voor mij niet zo. Soms ben ik nog steeds angstig op drukke plekken, bang dat ik hem kan tegenkomen. Ergens blijf ik toch op mijn hoede.
Herinneringen wegstoppen
In de eerste jaren na het misbruik probeerde ik de herinneringen aan het misbruik zoveel mogelijk weg te stoppen door er gewoon niet aan te denken. Dat ging best goed, tot ik Michael ontmoette tijdens mijn stage in Zeeland. We kregen een relatie, en toen we gingen samenwonen en veel samen waren, merkte ik dat het misbruik steeds vaker omhoog kwam, vooral omdat we ook intiem waren. Ik ging me steeds slechter voelen, was vaak verdrietig en somber. Ik had Michael verteld over de aanranding op de open avond, maar meer wist hij niet omdat ik hier niet over kon praten. Hij wilde dat ik hulp zocht en samen zijn we naar de huisarts gegaan. Tijdens dat gesprek heeft vooral hij het woord gedaan over wat hij wist over de aanranding. Het lukte me niet om zelf iets te vertellen, omdat ik dit erg moeilijk vond.
Therapie en herstel
De jaren erna heb ik intensieve therapie gehad. Ik begon bij een psycholoog waar ik niet zoveel mee had. Zij wilde direct beginnen met EMDR en ze gaf aan dat ik niet over de sessies mocht praten met naasten. Dit voelde voor mij weer als een geheim. Ik wilde zo snel mogelijk van die sessies af zijn dus ik heb gezegd dat het beter met me ging zodat ik kon stoppen. Maar dat hielp mij natuurlijk niet verder.
Omdat ik al jaren chronische hoofd- en nekpijn had waar geen verklaring voor was, heb ik in het ziekenhuis een SOLK-traject gevolgd (SOLK staat voor somatisch onvoldoende verklaarde lichamelijke klachten) waarin ik met deze klachten leerde omgaan. Na het intakegesprek met de psychiater in dit traject werd ik doorverwezen naar een psycholoog die gespecialiseerd is in trauma’s. Bij deze psycholoog had ik het gevoel dat ik mocht kiezen wat voor traumabehandeling we gingen doen en dat voelde fijn. Zij was er voor me en bij haar heb ik een grote eerste stap in de verwerking kunnen maken.
Uiteindelijk kwamen tijdens het traject bij deze psycholoog alle misbruikervaringen die ik had weggestopt gevoelsmatig weer naar boven. Vanaf dat moment ging het steeds slechter met me. Ik werd depressief en deed aan zelfbeschadiging omdat ik de psychische pijn niet kon dragen.
Omdat ik een zwaarder traject moest volgen om het misbruik verder te kunnen verwerken, heb ik bij de GGZ verschillende behandelingen gevolgd. Sommige therapieën hebben me geestelijk verder geholpen bij mijn herstel. Bij een van de behandelingen die ik volgde heb ik mijn huidige vrouw leren kennen. Op dit moment werk ik bij de GGZ aan het lichamelijke aspect van mijn herstel, waarbij traumareacties van het lichaam en het leren voelen in mijn lichaam centraal staan.
Lotgenoten en steun
Naast mijn behandelingen bij de GGZ, ben ik bij een lotgenotengroep bij De Blauwe Maan gestart. Met een hulpverlener van de Blauwe Maan heb ik ook het stuk schaamte en schuld dat ik voelde aangepakt. Ik voelde me heel schuldig dat ik het misbruik steeds heb laten gebeuren, ook omdat ik al 17 jaar oud was. Ik voel me nog wel schuldig over wat deze docent nu nog kan doen bij anderen, aangezien hij op een andere school werkt.
Ik blijf het heel moeilijk vinden om mijn ervaringen met het misbruik uit te spreken, maar erover schrijven lukt me gelukkig wel. Doordat ik niet goed kan praten over het misbruik, blijft de schaamte die ik voel bestaan. Omdat ik het er niet met mijn ouders over kan hebben, voelt het alsof het misbruik er voor een deel niet mag zijn. Ik ben al 16 jaar bezig met therapieën voor mijn herstel, en zij willen daar niets van weten. Om het misbruik van me af te schrijven heb ik een boek geschreven. Mijn boek heeft me geholpen bij mijn herstel. Het verhaal zorgt ervoor dat het misbruik er echt mag zijn, daarom heb ik het uitgebracht onder mijn eigen naam. Ik hoop ook dat het anderen helpt.
Boodschap voor naasten en lotgenoten
Een tip die ik aan naasten wil meegeven: wees vooral niet oordelend. De ander voelt zich al schuldig genoeg. Aan lotgenoten wil ik meegeven: zoek hulp. Neem iemand in vertrouwen, iemand van wie je zeker weet dat je daar iets heftigs zoals een misbruikervaring bij neer kunt leggen. Omdat ik de eerste jaren niets over het misbruik heb gezegd tegen anderen, vind ik het nu nog steeds lastig om erover te praten. Ook had het me een aantal jaren therapie gescheeld als ik eerder hulp had gezocht. Probeer daarom zo snel mogelijk over het misbruik te praten en zoek dan samen hulp.’
Lisa schreef het boek ‘Warrior’ waarin ze gedetailleerd schrijft over het misbruik dat ze heeft meegemaakt en de therapieën die ze volgde.
Meer informatie over het boek van Lisa vind je hier.
Heb jij ook een nare seksuele ervaring meegemaakt en heb je hulp of advies nodig?
Neem dan contact op met het Centrum Seksueel Geweld. Het maakt niet uit of het nu kort of lang(er) geleden is gebeurd. Ook als de ervaring online was, kun je bij ons terecht.
Wij zijn er voor jou!