Voor als je hulp nodig hebt of met vragen zit.
Julia (21) werd verkracht door haar toenmalige vriend.
‘Ik leerde Dex* kennen via mijn werk. Zeventien jaar oud was ik, hij tweeëntwintig. Dat hij op een dag naar me toestapte en een praatje met me aanknoopte, vond ik spannend, maar leuk. Ik zocht er verder niets achter, had nog nooit een relatie of seks gehad. In de weken erna spraken we elkaar steeds vaker, en zo ontstond onze relatie.
Al na twee weken merkte ik dat Dex graag seks wilde hebben. Zelf was ik daar nog helemaal niet klaar voor, maar ik dacht: het hoort erbij als je een relatie hebt. En dus deed ik het. Fijn vond ik het niet; het deed pijn en het was een vervelende ervaring voor me. Dat bleef ook eigenlijk zo, maar dat leek Dex niet te merken, en zelf durfde ik er niet over te beginnen.
Boos om de kleinste dingen
Waar Dex in het begin nog aardig deed, veranderde zijn karakter al gauw. Hij werd boos om de kleinste dingen: als ik een berichtje vergat te sturen, als ik met mijn vrienden afsprak, als ik niet snel genoeg bij hem kon zijn. Op die momenten verontschuldigde ik me, terwijl hij in de slachtofferrol kroop. Je houdt niet van me, zei hij dan. En: ik heb alles voor jou over en jij niets voor mij. En dan voelde ik me schuldig en probeerde het weer goed te maken.
Iedere keer na zo’n woede-uitbarsting wilde hij seks. Nee zeggen, durfde ik niet, ik voelde me immers als schuldig en als ik dan ook nog zou weigeren… Dat het geen normale situatie was, had ik niet zo in de gaten. Dit was mijn eerste relatie en dus had ik geen vergelijkingsmateriaal. Ondertussen dreef Dex me steeds verder bij mijn familie en vrienden vandaan en begon ik me steeds slechter te voelen.
Lockdown
Op een avond, tijdens de corona-lockdown, verkrachtte hij me. We hadden weer heel erge ruzie gehad en ik wilde heel graag naar huis. Ik voelde me verdrietig en schuldig, en wilde het liefst in mijn eigen bed slapen. Maar ik durfde niet weg omdat er een avondklok gold. Wat als de politie me straks aanhoudt, dacht ik. Dat was zo’n beetje alles wat ik kon denken: ik mag de straat niet op. En dus bleef ik.
Dex wilde seks en voor het eerst in al die tijd weigerde ik. Hij lachte en begon aan mijn kleding te trekken. Maar ik bleef bij mijn punt: ik wil het niet. Toen gleed er ineens een masker over zijn gezicht – alsof er een andere jongen voor me stond. Hij duwde me op mijn knieën, kneep mijn keel dicht en dwong me om hem te pijpen. Ik kreeg geen lucht, het werd zwart voor mijn ogen, en om hulp roepen lukte niet. Eindelijk liet hij me los. Ik huilde, wilde uitleggen dat ik het niet fijn had gevonden wat hij had gedaan, maar hij begon te lachen en zei: Julia, een beetje stikken heeft nog nooit iemand doodgemaakt.
Ik bevroor, kon niet meer praten of bewegen. Alleen maar huilen. Hij gooide me op bed en verkrachtte me. Dat heeft meerdere uren geduurd. Ondertussen keek ik naar het klokje naast zijn bed en zag de seconden wegtikken. Nadenken lukte niet, hele stukken ben ik kwijt. Ook van de dag erna weet ik niets meer. Dat ik was verkracht, drong op dat moment nog niet tot me door. Een verkrachting gebeurde in mijn beleving ’s nachts op straat door een vreemde man die je de bosjes in trekt – niet in een relatie.
Contact met het CSG
Ik verbrak de relatie en zocht contact met het Centrum Seksueel Geweld. Daar heb ik mijn verhaal gedeeld. Vooral omdat ik het nodig had dat iemand me kon vertellen wat er met me was gebeurd. Klopte het wel wat ik voelde, klopte het dat het niet oké was? Pas tijdens een gesprek met iemand van het CSG drong tot me door wat mij was aangedaan. Ik sprak er met mijn coach over, en daarna met mijn ouders. Dat luchtte op, net als het doen van aangifte, ook al werd dat in eerste instantie afgeraden omdat het mijn woord tegen dat van hem zou zijn. Maar ik wilde niet dat ik over tien jaar zou denken: had ik toch die aangifte maar gedaan.
Door middel van therapie en zelfverdediging ben ik aan mezelf gaan werken. Ik maakte een video, sprak met mensen uit de politiek en schrijf nu een boek met de titel ‘Ik heb een stem’. Ik wil alles doen wat ik kan om seksueel geweld bespreekbaar te maken. Slachtoffers worden nog altijd gedwongen om te zwijgen. Dat moet veranderen, en daar draag ik graag mijn steentje aan bij – ook omdat slachtoffers vaak niet worden geloofd door hun omgeving, ik heb het zelf meegemaakt. Wederzijdse vrienden kozen de kant van Dex. Ze konden niet geloven dat zo’n lieve jongen tot zoiets in staat kan zijn.
Weer Julia
Ik ben nu drie jaar verder en het gaat goed met me. Ja, soms heb ik nog moeilijke momenten. Het misbruik kan nog altijd veel met me doen; af en toe word ik ergens door getriggerd en heb ik een paniekaanval. Ook heb ik soms nog nachtmerries. Maar ik voel me wél weer Julia. Ik heb een lieve vriend die heel begripvol is, en ik heb een fijne baan waarin ik kinderen help.
Tegen lotgenoten wil ik zeggen: het wordt beter, ook al is het nu heel erg zwaar. Je mag de tijd nemen voor je herstel, en daar mag je hulp bij vragen. Zelf ben ik heel blij met alle hulp die ik kreeg, van mijn coach, mijn therapeut en mijn moeder. Samen vormden zij een heel fijn team om me heen. Zo’n team gun ik iedereen.’
*Dex is niet zijn echte naam.
Julia maakte een korte video over haar ervaring en haar helingsproces. Je bekijkt hem hier.
Julia werkt op dit moment aan een boek over de verkrachting die ze meemaakte. ‘Schrijven is voor mij een fijne manier om dingen te verwerken. Eerst wilde ik het boek alleen voor mezelf schrijven, maar nu denk ik: wat als ik iemand hiermee kan helpen? Met mijn boek wil ik laten zien aan anderen hoe het er in mijn hoofd aan toe ging. Toen het niet goed met me ging, kon mijn hoofd nog niet geloven dat dat zo was en hield ik me vast aan de fijne herinneringen. Pas toen het met mezelf beter ging, kon ik zien wat voor heftige dingen ik heb meegemaakt. Blijkbaar kon ik die herinneringen toen pas aan.’
‘De zelfverdedigingstechniek Krav maga heeft mij heel erg geholpen in mijn herstel’, vertelt Julia. ‘Ik deed de Krav maga stay away cursus (women only), die speciaal is ontwikkeld voor vrouwen. Tijdens die cursus oefen je levensechte scenario’s waarbij je met verschillende technieken jezelf kunt beschermen. En nee, daar hoef je niet sterk voor te zijn, iedereen kan het. Het mooie aan deze cursus vond ik dat alles in je eigen tempo mag en dat er veel ruimte is als het even niet goed gaat. Ik voelde me er heel erg gezien, het gaf me meer zelfvertrouwen en een positiever zelfbeeld. Voordat ik aan de cursus begon had ik een heel dun stemmetje; ik was bijna niet te verstaan. De eerste opdracht die ik kreeg was: schreeuw zo hard je kunt. Ik wilde wel, maar ik kon het niet, mijn stem was kwijt. De trainster vertelde dat dit vaker zo is met slachtoffers van een nare seksuele ervaring. Samen met haar lukte het me toch. Ik dacht terug aan die nacht, aan wat hij met me had gedaan, en toen kwam er een schreeuw waar de ramen van rammelden. Ik had mijn stem terug.’
Heb jij ook een nare seksuele ervaring meegemaakt (online of offline) en heb je hulp of advies nodig?
Neem dan contact op met het Centrum Seksueel Geweld. Het maakt niet uit of het nu kort of lang(er) geleden is gebeurd.
Wij zijn er voor jou!