'Twaalf jaar na dato zat ik tegenover hem'

“Fijn je te zien”, was zijn openingszin. Dat was niet geheel wederzijds, al kon ik het wel waarderen dat hij gekomen was.
Twaalf jaar na dato zat ik weer tegenover hem. De man die mijn trainer was geweest. De man die mij misbruikt had.

Een paar maanden therapie had ik erop zitten toen mijn therapeut vroeg hoe ik het zou vinden om hem, mijn oude trainer, een keer te spreken als onderdeel van het verwerkingsproces. Direct te popelen stond ik niet.
Na alle voors en tegens tegen elkaar te hebben weggezet, kwam ik echter tot de conclusie dat het misschien toch niet zo’n gek idee was. Om dit te bewerkstelligen was er wel één ding noodzakelijk: hij moest ook mee willen werken.

Er werd contact gezocht met Perspectief Herstelbemiddeling, een bureau dat slachtoffer-dadergesprekken initieert. Zij benaderden hem, waarna er een paar voorgesprekken volgden; afzonderlijk van elkaar met een onafhankelijk iemand. Na een paar gesprekken werd duidelijk dat hij wel wilde meewerken; hij stond open voor een ontmoeting.
Door de voorgesprekken waren we beiden op de hoogte van hoe de ander erin stond. Afgesproken was dat ik zou beginnen met vertellen wat ik hem wilde zeggen, waarbij hij mij uit moest laten praten, waarna hij de kans kreeg te reageren en ik mijn mond moest houden.

We zagen elkaar in Utrecht, waar Perspectief Herstelbemiddeling kantoor houdt. Mijn man was mee maar bleef in de auto zitten wachten. Zenuwslopend.
Ik was eerder uitgenodigd dan hij, om een treffen vooraf te voorkomen. Ik werd de kamer ingeloodst waar het gesprek uiteindelijk zou plaatsvinden, alwaar ik moest wachten tot het zover was.

De kamer was voorzien van geblindeerd glas aan de bovenzijde van het raam; ik zag dus slechts benen voorbijkomen. Al benen kijkend en theedrinkend zat ik mijn tijd uit.
Op een gegeven moment kwamen er twee paar benen aan die in pas vertraagden toen ze de kamer naderden. En ik hoorde zijn stem. Holymoly.
De deur ging open hij kwam binnen samen met de bemiddelaar. Ik voelde mijn hart kloppen in mijn keel.

We schudden elkaar de hand – zoals vooraf afgesproken. Hij sprak zijn legendarische openingszin en nam plaats. Nadat de bemiddelaar even kort het woord nam beet ik de spits af. Ik had opgeschreven wat ik hem wilde zeggen en las dit voor. Af en toe zocht ik even oogcontact; ik wilde hem in de ogen kijken terwijl ik hem vertelde wat voor ellende hij veroorzaakt heeft. Gedurende mijn verhaal maakte hij aantekeningen.
Ik wist wat mij te doen stond, waarom ik hier zat. Ik wilde sterk overkomen, liet mij niet afleiden en deed mijn ding. Ik las mijn verhaal van voor naar achter zonder te haperen.

Toen ik uitgesproken was, was het woord aan hem. Mijn therapeut en ik hadden vooraf verschillende scenario’s uitgeschreven over hoe hij zou kunnen reageren. Zijn reactie was volgens het boekje, zoals hij eigenlijk de hele misbruikperiode volgens het boekje heeft gehandeld.
Ruim drie kwartier zijn we in gesprek geweest. We hebben getekend voor geheimhouding, dus over de inhoud mag ik niet uitweiden. We hebben allebei onze waarheid. Ik vind het oké, kan er verder mee.

Het gesprek heeft mij goed gedaan. De rollen waren nu omgedraaid; ik had de regie en dat heeft geholpen in het verwerkingsproces. Ik vond het fijn om hem te vertellen wat hij aangericht heeft; wilde hem bewust maken van wat zijn daden teweeggebracht hebben. Een afsluiter zou ik het niet willen noemen. Het verleden is onderdeel van wie ik ben, afsluiten kan niet. Accepteren wel, en daar heeft dit gesprek zeker aan bijgedragen.