Er was altijd dat stemmetje in mijn hoofd. Was ik maar nooit naar Parijs gegaan. Had ik maar naar mijn niet-pluis gevoel geluisterd. Had ik maar harder teruggevochten… Terwijl: deze man was een roofdier, hij had dit al bij vele andere meisjes gedaan, hij was de ronselaar van Jeffrey Epstein, die op grote schaal handelde in minderjarige meisjes. Ik had geen schijn van kans. En toch denk ik nog altijd: had ik toen maar andere keuzes gemaakt.

Ik besloot om met niemand te praten over de verkrachting, ik wilde het vergeten, doen alsof het nooit gebeurd was. Maar dat is me nooit gelukt. Het bleef aan me vreten, jarenlang. Voor de buitenwereld hield ik een façade op met een goede baan, een mooi appartement en leuke vrienden, maar van binnen ging ik dood. Ik was heel depressief en kon mezelf wekenlang opsluiten met de gordijnen dicht. Ik ging mezelf te buiten aan drank en drugs, had relaties met foute mannen en kampte met een eetstoornis. Pure zelfdestructie.

Een paar jaar geleden ging ik in therapie. Ik had opnieuw een depressie en de huisarts had me doorverwezen. Van mijn therapeut kreeg ik de opdracht om mijn levensverhaal op te schrijven. De ‘mislukking’ van mijn modellencarrière in Parijs stond er ook tussen. Want zo had ik het opgeschreven, een mislukking, meer niet. En juist dát pikte de therapeut eruit. “Wat is er in Parijs gebeurd?”, vroeg hij. Eerst dacht ik: nee toch, daar heb ik helemaal geen zin in, waar bemoeit die man zich mee. Maar hij hield vol. En uiteindelijk begon ik te praten over het feit dat ik ben verkracht. Eindelijk kon ik vertellen over wat mij al die jaren geleden is aangedaan. Wat een opluchting!

Ook begon ik mijn verhaal op te schrijven en deed ik alsnog aangifte. Het voelde alsof ik hiermee kon rechtzetten wat rechtgezet moest worden. Door intensief met mijn verwerking aan de slag te gaan, viel er een last van mijn schouders. Ik heb iets overwonnen. De gevoelens van schuld en schaamte zijn afgenomen – ook al gaan ze waarschijnlijk nooit helemaal weg. Maar ik ben niet langer een lege huls, ik leef weer.’