Voor als je hulp nodig hebt of met vragen zit.
Stefano (26) werd op zijn veertiende slachtoffer van online seksueel geweld. Een video waarin hij masturbeert werd online geplaatst.
‘Mijn thuissituatie was vroeger niet heel erg lekker. Mijn ouders waren gescheiden en omdat ik PDD NOS had, moest ik naar het speciaal onderwijs. Dat de vraag bestond of ik überhaupt naar een normale middelbare school kon gaan, vond ik moeilijk. Dat deed wat met mijn gevoel van eigenwaarde. Toen ik uiteindelijk toch naar de normale TL mocht was ik super blij. Daar voelde ik me voor het eerst mezelf; mijn zelfvertrouwen groeide met de dag. Ik maakte vrienden en begon te flirten met meisjes, ook online via msn. Daar werd ik toegevoegd door Lisa – ik was toen dertien jaar oud. We hadden hele gesprekken met elkaar en het werd al snel intiem. Het ging van: hoe gaat het met je? Naar: wat voor kleding draag je? En: ben je alleen thuis? Al gauw deden we wat kleding uit voor de webcam, later waren we helemaal naakt. Dat was heel fijn, ondanks dat de beelden van Lisa erg vaag waren en ik haar gezicht niet kon zien. Tijdens ons laatste msn-gesprek liet ik heel intieme beelden van mezelf zien: masturberend. Op dat moment voelde het goed, maar nadat we het gesprek hadden afgesloten, dacht ik gelijk: er is hier iets goed fout. Maar ik had geen idee wat. Het was een gevoel, meer niet. Daarna bleef het stil aan de andere kant. Lisa en ik hadden geen contact meer.
Video online
Een jaar later, op een woensdagochtend, kreeg ik via twitter een linkje van een video toegestuurd. Ik opende de link en zag een intro met mijn eigen voor- en achternaam. Daarna zeg ik mezelf, naakt en masturberend. Mijn gezicht was duidelijk zichtbaar, er was geen twijfel over mogelijk of ik het was. Ik dacht gelijk: nu gaat gebeuren waar ik al die tijd bang voor was. Ineens was ik de hoofdrolspeler van een heel slechte film. De vloer zakte onder me vandaan, ik beleef maar vallen, kon me nergens aan vasthouden. Mijn emoties schoten alle kanten op. En toen stapte mijn moeder mijn kamer binnen. Ik zat daar lijkbleek. Dat ik haar moest vertellen wat er was gebeurd, was vreselijk. Mijn moeder was geschokt, maar reageerde liefdevol. “Het komt wel goed”, was haar meest uitgesproken zin. Ze steunde me door dik en dun. Veel kon ze er niet aan doen, behalve er voor mij zijn.
De hel
Drie weken ben ik thuis gebleven, en kon ik mezelf verbergen. Daarna moest ik weer naar school. Daar leerde ik al snel hoe belangrijk het is om steun te ontvangen, maar ook hoe sociale druk werkt. Mijn hele klas stond me op te wachten bij de ingang van de school. Ze omarmden me, zeiden dat ze er voor me waren. Ik was opgelucht. Dit valt mee, dacht ik. Maar daarna begon de hel. Toen ik eenmaal in de klas zat, kwamen steeds groepen leerlingen van andere klassen langs, om te wijzen, te lachen, foto’s van me te maken. Later op de gang kreeg ik propjes papier naar mijn hoofd gegooid, boeken, en er waren personen die zelfs naar me spuugden. Deze reacties maakten me vreselijk onzeker.
Ik kwam in een sombere periode terecht, raakte vrienden kwijt, durfde de stad niet meer in, terwijl ik juist heel graag dingen wilde doen. Op een gegeven moment dacht ik: wil ik nog wel verder? Wil ik nog wel leven? Ik werd naar de psycholoog gestuurd, maar daar had ik toen totaal geen behoefte aan. Ik zei tegen die psycholoog dat het prima met me ging; een grote leugen. Achteraf denk ik: had ik toen maar doorgepakt met die psycholoog, want praten over de nare dingen die je hebt meegemaakt is super belangrijk. Gelukkig had ik wel mijn beste vriend Ivan. Hij was heel lief voor me, ving me op, begreep precies wat ik nodig had. Dat is heel belangrijk geweest voor mijn herstel.
Angst voor herkenning
Jarenlang droeg ik de last van de video met me mee. Aan het einde van de middelbare school waren de reacties van de omgeving wel wat afgekoeld, maar ik ging met klotsende oksels naar het ROC, en ook weer op die manier naar het HBO. Altijd had ik die angst dat mensen me zouden herkennen van de video en me zouden veroordelen, naar me zouden wijzen, me uit zouden lachen. Ik leefde een beetje met de rem erop. Ik kwam in de marketing terecht, en wilde heel graag video’s maken, maar ik durfde niet – te bang om met mijn hoofd in beeld te komen, te bang voor negatieve reacties. In plaats daarvan koos ik voor radio. Tot ik op mijn tweeëntwintigste werd gevraagd om video’s voor jongerenplatform ALLYLIFE te gaan presenteren. Ondanks dat ik dacht “fuck it, ik doe het gewoon”, vond ik mijn “comeback” op video ook super spannend. Wat zouden mensen zeggen? Zou het weer gaan over die ene video van toen? Maar de reacties waren heel erg positief. Vanaf dat moment ben ik video’s blijven maken. Wat eerst mijn grootste angst was werd nu mijn kracht. Ik werd zelfs mede-eigenaar van ALLYLIFE.
Ingestort
Toch was het leven niet alleen maar geweldig. Op mijn vijfentwintigste stortte ik in. Ik was vermoeid, op, sportte niet meer, verwaarloosde mijn vriendschappen. Ondertussen ging ik veel uit en dronk ik veel alcohol. Puur om mezelf te verdoven. Maar waarom, dat wist ik eigenlijk niet. Totdat ik een psycholoog opzocht en alle ellende van vroeger eruit kwam. Het gedoe met mijn ouders, de scheiding, en…. de video. Ik ben over mezelf gaan praten, en zo leerde ik mezelf en mijn onzekerheden kennen.
Langzamerhand ging het beter met me, en de gedachte om iets met mijn ervaringen te gaan doen kwam steeds vaker in me op. En zo geschiedde. Vanuit ALLYLIFE deel ik nu mijn kennis rondom sexting en online seksueel geweld. Ik geef gastlessen, werk mee aan interviews en ontwikkelde de campagne “Textueel getint”. Ik vraag aandacht voor sexting en de eventuele gevolgen daarvan. Ook wil ik laten zien dat niet alleen meisjes en vrouwen slachtoffer kunnen worden, maar ook jongens en mannen. Mannen praten er zelden over als het ze overkomt; door zelf met mijn verhaal naar buiten te treden hoop ik daar verandering in te brengen.
Het gesprek
In dit werk leg ik de focus op het gesprek over sexting en shame sexting. Om slachtoffers te voorkomen is het belangrijk om over dit thema te blijven praten. Niet in de vorm van: sexting is verkeerd. Maar: sexting is een vorm van seksuele ontwikkeling, en hoe doe je dit nu zo veilig mogelijk? Als we sexting gaan verbieden of gaan veroordelen, gaat het juist mis. Jongeren doen het tóch wel; ze hebben handvatten nodig om het op een veilige manier te doen. Als je jong bent, denk je nog niet altijd goed na over de gevolgen van je eigen acties, dat had ik ook op mijn dertiende. Ik wilde intiem zijn, leren op dat gebied, experimenteren, en in een split second, in een vlaag van emotie, maakte ik een keuze waar ik later enorm veel spijt van kreeg.
Het was voor mij misschien anders afgelopen als ik vooraf goed was ingelicht over sexting en de gevaren ervan. Dus alsjeblieft: laten we sexting bespreekbaar maken, en houden. Ook als ouders. Ga het gesprek met je kind aan, duik er niet voor weg maar probeer de wereld van je kind te begrijpen. Daag jezelf daarin uit. En wees niet boos als het misgaat, maar steun je kind.
Missie
Wie destijds mijn video online heeft gezet, weet ik niet. Het kan me niet meer schelen ook; wat voor meerwaarde heeft het nog? Achteraf gezien was mijn onderbuikgevoel na het laatste gesprek met Lisa juist. Ik ben in de val gelokt. Het was waarschijnlijk gewoon een ingeladen video die ik van haar heb gezien. Lisa bestond helemaal niet. Dat iemand mijn masturbatievideo online heeft gezet heeft me veel pijn, maar ook veel groei gebracht. En het heeft me een missie gegeven: ik wil personen redden die het leven niet meer zien zitten nadat ze slachtoffer zijn geworden van online seksueel geweld, zoals shame-sexting. Ik weet hoe het is om in gedachten op het randje te staan.’
Stefano is beschikbaar voor gastlessen. Voor meer informatie hierover neem je contact met hem op via: stefano@ally.live
Heb jij ook een nare seksuele ervaring meegemaakt – online of offline – en heb je hulp of advies nodig?
Neem dan contact op met het Centrum Seksueel Geweld. Wij zijn er voor jou!