‘Ik was dertien toen een leraar me vroeg of ik bij hem thuis wilde komen logeren. Wat was ik blij! Thuis was het een ramp, mijn ouders keken niet naar me om, en ineens was daar mijn leraar. Iemand die me wél de moeite waard vond. Al de eerste nacht dat ik bij hem logeerde kwam hij naar mijn slaapkamer. Daar is het misbruik begonnen, en het heeft anderhalf jaar geduurd.

In de jaren erna heb ik het heel zwaar gehad. Alles viel om, ik viel om, ik kwam in een totaal psychotische toestand terecht, stemmen in mijn hoofd schreeuwden me toe. Ze gilden, krijsten. Jarenlang. Soms nu nog. En al die tijd heb ik nooit begrepen wat er tijdens het misbruik met me gebeurde, waarom mijn lichaam zo reageerde, waarom ik een erectie kreeg en klaarkwam. Alsof ik daarmee toestemming gaf voor wat mijn leraar met me deed. Want als je een erectie krijgt, heb je zin in seks. Dát is wat ik altijd dacht.

Totdat ik een paar jaar geleden in de krant een interview las met Iva Bicanic van het Centrum Seksueel Geweld. Zij vertelde dat mannen bij doodsangst een erectie kunnen krijgen. Dat het een volkomen normale reactie is van het lichaam, ook bij seksueel misbruik, en dat je daar zelf geen enkele controle over hebt.

Op dat moment vielen alle puzzelstukjes in elkaar. Ik voelde me zó opgelucht. Ik leerde dat paniek niet alleen in je geest tot uitdrukking kan komen, maar ook in je lichaam. Dat was precies wat er met me gebeurde toen ik werd misbruikt. Niet omdat ik het wilde en het lekker vond. Niet omdat ik fout of schuldig was aan wat er gebeurde. Het was de angst. Al die jaren hadden de stemmen in mijn hoofd mij in een hoek geduwd: je bent fout, het is je eigen schuld. Ik voelde mezelf een smeerlap, een viezerik. Dat hoefde nu niet meer. Het vraagstuk waar ik me al mijn hele leven zorgen over maakte, kon ik loslaten. Wat een opluchting.