Voor als je hulp nodig hebt of met vragen zit.
Home / verhalen / Het verhaal van Maik
Maik (24) werd als kind misbruikt door iemand in zijn directe omgeving. Vaak krijgt hij de vraag of zijn transgender zijn hiermee te maken heeft.
‘De eerste vraag die me vaak wordt gesteld als ik vertel over mijn misbruikverleden is: ben je daarom transgender geworden? Ik denk niet dat mijn keuze om in transitie te gaan het gevolg is van het misbruik. Ja, er is vroeger weliswaar aan mijn lijf gerommeld door iemand anders, maar ik weet dat ik me al heel vroeg ongelukkig voelde als meisje. Ik wilde geen staart, ik wilde geen jurkjes. En als het de jongens tegen de meisjes was, dan snapte ik daar niets van, en ik voelde vooral veel weerstand bij dit spel, zonder echt te weten waarom. Dat maakte het nog verwarrender. Bij wie hoorde ik nou? Want met jongens die alleen maar over trekkers konden praten had ik ook niets. En zo heb ik jarenlang geworsteld, niet alleen met mijn eigen identiteit, maar ook wat er daarnaast met me gebeurde.
Ik was ongeveer acht jaar oud toen het misbruik begon. Hij was de vaderfiguur die ik nooit had gehad. Ik woonde bij mijn moeder en we hadden een verleden van huiselijk geweld, toen deze man in mijn leven kwam. Het begon met een soort spelletjes. Dan zei hij: als ik iets bij jou mag doen, dan mag jij… En dan kreeg ik iets of mocht ik iets. Een snoepje, iets uitzoeken in de winkel… Het was altijd voor wat hoort wat. Nog steeds als iemand zegt ‘voor wat hoort wat’ krijg ik kippenvel. Later leerde ik zelf ook onderhandelen. Dan wilde ik iets hebben, een telefoon bijvoorbeeld, en dan ging ik naar hem toe en in ruil voor seksuele handelingen kreeg ik dan wat ik wilde. Na verloop van tijd werd ons spel uitgebreid met een webcam. Dan moest ik strippen voor de camera bijvoorbeeld, en dan kreeg ik te horen: als de man aan de andere kant klaarkomt, dan heb je gewonnen. En omdat ik graag wilde winnen, deed ik wat me werd gevraagd.
Het was vooral heel speels allemaal, maar als ik niet deed wat mijn misbruiker van me wilde, dan werd hij kwaad. Dan vielen er harde woorden, zoals: jij bent lelijk, niemand wil jou. Ook manipuleerde hij me door te zeggen dat wat wij deden heel normaal was. Als ik een geluidje maakte als hij met me bezig was, dan zei hij: zie je wel, je vindt het heel fijn. Ik was een gevoelig kind, en door de aandacht die hij me gaf voelde ik me speciaal.
Hoe het misbruik stopte
Toen ik op mijn twaalfde aan een vriendinnetje vertelde over een speciale bilmassage die ik van de pleger had gekregen, zei ze tegen me dat dat niet normaal was. Daar schrok ik toen ontzettend van. En nu? Je moet het gaan vertellen, zei ze. Ik heb hem toen een berichtje gestuurd en gezegd dat het klaar was en dat ik het niet meer wilde. Mijn vriendin hielp me om een bericht naar mijn moeder te sturen. Eenmaal thuis wilde ze precies weten wat hij met me had gedaan. Ze heeft er toen voor gezorgd dat hij niet meer bij me in de buurt kon komen, en zo is het misbruik gestopt. Zelf had ik eigenlijk nog steeds niet door hoe erg het was wat hij had gedaan. Iedereen om me heen was verdrietig, alsof er iemand was overleden, maar ik snapte het probleem niet zo. Ik werd getroost maar kon niet huilen; mijn gevoelens had ik al lang daarvoor weggestopt. Huilen kon ik pas veel later.
Mijn moeder stuurde er op aan om aangifte te doen, maar dat vond ik te eng, en daarom bleef het een melding. Toen ik wat ouder was deed ik alsnog aangifte. Ik had opnieuw een misbruikervaring en dacht: krijg nou wat, gebeurt het me weer! Dat sterkte me om door te zetten en aangifte te doen tegen de pleger uit mijn jeugd. Hij is uiteindelijk veroordeeld tot een korte gevangenisstraf. Ook kreeg ik een schadevergoeding. Is dit het nu, dacht ik? Ik wist eigenlijk niet of ik tevreden moest zijn met deze uitkomst. Liever had ik gezien dat hij de juiste hulp en begeleiding kreeg, zodat hij niet opnieuw in de fout gaat.
Wie ben ik?
Naast de worsteling met mijn gevoelens over het misbruik – waar ik mezelf de schuld van gaf, worstelde ik ook met mijn eigen identiteit. Wie was ik nou eigenlijk? Eerst dacht ik dat ik lesbisch was. Maar op mijn dertiende las ik een boek over een transvrouw. Ik probeerde de gedachten aan die mogelijkheid weg te stoppen, maar dat lukte niet; mijn nieuwsgierigheid naar dit thema bleef. Ondertussen maakte de situatie me ontzettend depressief. Ik had geen idee wat ik moest doen. Ik voelde geen verbinding met mezelf, vrienden had ik niet. Wie zou mij nou missen? Ik besloot dat ik niet meer wilde leven en deed een suïcidepoging. Gelukkig vond mijn moeder me op tijd. Toen heb ik haar verteld dat ik een hekel had aan mijn eigen lichaam en graag een jongen wilde zijn. We zochten hulp en ik kreeg een doorverwijzing naar de GGZ, ook voor het misbruik en het huiselijk geweld dat ik had meegemaakt; je kunt je trauma’s nu eenmaal niet on hold zetten.
Na een heel traject en vele therapieën kreeg ik een geslachtsveranderende operatie. Maar het geluk dat ik had verwacht, bleef uit. De herinneringen aan het misbruik keerden terug en ik kreeg last van nachtmerries, bijvoorbeeld over dat mijn piemel weg was. Ook bleef ik mezelf van alles afvragen. Viel ik nu op mannen? Was mijn geslachtsverandering een vlucht vanwege het misbruik uit mijn jeugd? Werd ik nu ook een misbruiker? Wat was er mis met me? Waarom kon ik niet gelukkig zijn? Al die vragen; ik kreeg maar geen rust. Zo wilde ik niet leven. Met mijn moeder voerde ik gesprekken over hoe ik op een humane manier uit het leven kon stappen. Ondertussen volgde ik therapie. En totaal onverwacht kwam daar een doorbraak.
Tijdens een sessie schema-therapie werd ik enorm uitgedaagd. De therapeut bleef maar overtuigingen over mezelf naar mijn hoofd slingeren. Hoe slecht ik was, en hoe fout. En eindelijk lukte het me om voor mezelf op te komen en te schreeuwen dat mijn therapeut moest stoppen. Ontzettend eng, maar ik voelde ook gelijk de kracht in me. Zo, nu komen we ergens, dacht ik. Vanuit daar kon ik verder aan mezelf werken.
Verstoorde seksuele ontwikkeling
Ondanks dat de schema-therapie goed had uitgepakt, zat er in mijn lichaam nog altijd een blokkade. Door het misbruik was mijn hele seksuele ontwikkeld verstoord. Ik behandelde mezelf in de jaren na het misbruik als grofvuil, zocht seksueel contact met mannen en liet ze daarvoor betalen. Continu zocht ik naar spanning, en gebruikte daarbij alcohol om te de dingen te durven die ik deed.
Echt in verbinding zijn met iemand, lukte me maar niet. Ook als ik gewenst fysiek contact had met iemand sloot ik me van diegene af en voelde ik niets. Tijdens een van mijn laatste therapieën, psychomotorische therapie, kwam de focus te liggen op wat ik waar voelde in mijn lichaam als ik bijvoorbeeld angst, paniek of verdriet ervaarde. Ook leerde ik toe voelen waar mijn fysieke grens lag. Hoe dicht mag iemand – letterlijk – bij me staan en wat voor effect heeft de lichaamshouding van de ander op mij? Ik ontdekte wat me triggerde, bijvoorbeeld een uitdrukkingsloos gezicht van de ander, en wanneer ik in de overlevingsstand kwam en de adrenaline door mijn lijf voelde gieren.
Door me bewust te blijven van wat er gebeurt in mijn lichaam en af en toe de pauzeknop in te drukken door middel van een ademhalingsoefening, zorg ik dat de spanning niet meer té ver op loopt. Ik vond uiteindelijk mijn rust in meditatie en mindfulness. Na jaren van geslotenheid lukt het me eindelijk om me voor iemand open te stellen. Ik leerde mijn lieve vriendin kennen, en het lukt me om in verbinding met haar te staan, ook al gaat het nog wel eens mis. Maar ik ga vooruit, stapje voor stapje.
Dromen achterna
Nu ik sta waar ik sta kan ik eindelijk mijn dromen achterna jagen. Ik doe een opleiding tot ervaringsdeskundige en ben een eigen bedrijf gestart. Ik geef voorlichting over genderdysforie, seksueel geweld en huiselijk geweld. Ook lijkt het me mooi om in gevangenissen met plegers in gesprek te gaan. Wie weet kan ik vanuit mijn ervaringen wat bijdragen aan hun herstel. Eindelijk heeft mijn toekomst perspectief. Er is nu ruimte voor licht in plaats van alleen maar donker. Dat ik nu eindelijk een mooi leven leef, had ik nooit durven dromen.’
Meer informatie over de werkzaamheden van Maik vind je via www.transparantvoorlichtingen.nl
Denk jij wel eens aan zelfmoord? Bel dan: 0800-0113 of chat via 113.nl. Kijk voor meer informatie over dit thema op: www.113.nl
Heb jij ook een nare seksuele ervaring meegemaakt (online of offline) en heb je hulp of advies nodig?
Neem dan contact op met het Centrum Seksueel Geweld. Het maakt niet uit of het nu kort of lang(er) geleden is gebeurd.
Wij zijn er voor jou!