Voor als je hulp nodig hebt of met vragen zit.
Jorieke werd als kind seksueel misbruikt door haar stiefvader. Ze creëerde een eigen mantra die haar staande hield.
‘Heel lang heb ik het misbruik door mijn stiefvader verzwegen. Ik voelde me schuldig, bang, en zat vol schaamte. Maar nu ben ik klaar om het taboe te doorbreken.
Mijn stiefvader heeft me vanaf mijn vijfde tot en met mijn twaalfde misbruikt. In mijn eerste herinnering hieraan lig ik lepeltje-lepeltje met hem op de bank. Hij voelde aan mij en ik moest bij hem voelen. Daarna gebeurde het vaker en ging het steeds verder, altijd als mijn moeder van huis was. Het gebeurde niet elke week, niet elke maand – er kon een tijdje tussen zitten – maar het kwam altijd terug. Het feit dat ik nooit wist wanneer er iets stond te gebeuren, wanneer ik misbruikt zou worden, maakte dat ik continu in angst leefde.
De eenzaamheid die ik als kind voelde was verschrikkelijk; ik had niemand om mee praten. Ik voelde me vies en dacht: niemand gelooft me, en als ze me wel geloven dan gaan ze vast zeggen dat het mijn schuld is. Ik zou het zwarte schaap van de familie worden. En dan was er nog de gedachte aan wat mijn stiefvader met me zou doen als ik over het misbruik zou praten…
Ik weet nog precies wanneer het stopte. Twaalf jaar oud was ik, en ik zat met mijn stiefvader in de auto. Hij wilde weer van alles met me doen, en vanuit het niets zei ik: ik wil dit niet meer. Hij antwoordde slechts met: oké. Daarna is er nooit meer iets gebeurd. Daar heb ik me heel lang heel schuldig over gevoeld, want waarom had ik niet eerder gezegd dat ik het niet meer wilde? Dan had ik het eerder kunnen stoppen. Nu weet ik dat dat geen garantie was geweest.
Dat het misbruik stopte, betekende niet dat ik me vanaf dat moment veilig voelde. Ik wist immers niet of mijn stiefvader zich aan zijn woord zou houden, dus de onzekerheid en de angst bleven. Het liefst maakte ik me onzichtbaar, zodat hij me niet in het vizier kreeg.
Vertellen over het misbruik
Op mijn vijftiende vertelde ik mijn moeder over het misbruik. Zij beloofde om het niet aan mijn stiefvader te vertellen, maar toen ze twee weken later ruzie hadden, gooide ze het hem voor de voeten. Hij bekende, maar ging in de slachtofferrol, en dat was dan dat. We bleven waar we waren: bij hem in huis. Ik was vreselijk bang dat hij mij iets aan zou doen. Ik heb met het mes op mijn pols gestaan, ik bond mijn slaapkamerdeur dicht met een riem; alles om mezelf te beschermen. Dat mijn moeder nog altijd met hem samen is, vind ik verschrikkelijk. De persoon die onvoorwaardelijk van me zou moeten houden, heeft me als een baksteen laten vallen. Het contact met haar heb ik zo’n tien jaar geleden verbroken. Ik stuurde haar een brief met de vraag waarom ze niet voor mij was opgekomen. Nooit kreeg ik antwoord. Dat was voor mij de druppel.
Het feit dat ik nu geen contact meer met mijn moeder heb, geeft me rust. Ja, natuurlijk had ik liever een warme band met haar gehad, maar het is niet anders. Nu haal ik die warmte uit andere mensen, mijn partner, lieve vrienden en familie.
Knokken
Al jong besloot ik mijn leven op te pakken en te knokken voor mezelf. Ik had een mantra: ze hebben mijn jeugd van mij afgenomen, maar dat laat ik niet met de rest van mijn leven gebeuren. Op mijn achttiende ging ik op mezelf wonen, en begon ik aan de opleiding Sociaal pedagogische hulpverlening. Daar kwam ik mezelf enorm tegen, vooral toen ik een autobiografie moest schrijven. Ik stop, dacht ik nog, maar ik hield vol en uiteindelijk heeft de opleiding me enorm geholpen in mijn verwerkingsproces. Net als de gesprekken die ik vanaf mijn zestiende al voerde met een maatschappelijk werker trouwens. Ook dat was fijn.
Ik dacht dat ik het misbruik wel verwerkt had, maar toen ik kinderen kreeg, bleken alleen de scherpe randjes er vanaf; er zat nog zo veel meer pijn. Ik werd gek van de onrust in mijn hoofd, van alle gedachten en onzekerheden – raakte er continu door overweldigd. Normaal functioneren was lastig; ik kon niet eens meer zeggen van welke kleur ik hield. Ik kreeg de diagnose PTSS en ging in therapie. De EMDR en de gesprekken brachten rust in mijn hoofd. Later, toen de relatie met de vader van mijn kinderen stukliep, ging ik opnieuw in therapie. Ik was er nog steeds niet. De therapeut vroeg of ik de problemen uit mijn heden of die uit mijn verleden wilde aanpakken. Doe dat laatste maar, zei ik, laten we de koe maar bij de hoorns vatten. Een diep dal volgde, en op een avond kon ik alleen nog maar huilen – de hele nacht lang. Dat bleek het keerpunt, want de volgende ochtend voelde ik een enorme ontlading. Ik voelde me opgelucht en licht en vond de kracht om weer op te klauteren. Toen wist ik: ik ben er, ik kan weer vooruit.
Sporen
Het misbruik heeft z’n sporen achtergelaten. Het heeft me harder gemaakt; al jong leerde ik om alles zelf op te lossen, en nog altijd vind ik het moeilijk om hulp te vragen. Ik wil anderen niet opzadelen met mijn problemen. Ook vertrouwen hebben in anderen vind ik lastig, want hebben ze wel goede bedoelingen met me? En ik houd graag de controle, omdat ik die als kind nooit heb ervaren. Ja, die littekens zullen altijd blijven. Maar daar kan ik mee leven. Als ik het moeilijk heb, spreek ik zachtjes mijn mantra uit.
Dat helpt.
Mijn kinderen weten wat er is gebeurd, ik heb het ze vorig jaar verteld. Ook omdat ik bang ben dat hen ooit hetzelfde overkomt. Ik heb ze gezegd dat ik er altijd voor ze zal zijn, wat er ook gebeurt. Daarmee wil ik tegenwicht bieden aan het feit dat mijn moeder er nooit voor mij was. En ja, dat heeft ook een keerzijde: als ik tijd voor mezelf neem, voel ik me gelijk schuldig. Die balans moet ik nog vinden. Het is fijn dat er af en toe iemand tegen me zegt dat ik ook dingen voor mezelf mag doen.’
Heb jij ook een nare seksuele ervaring meegemaakt (online of offline – kort of lang(er) geleden) en heb je hulp of advies nodig?
Neem dan contact op met het Centrum Seksueel Geweld. Het maakt niet uit of het nu kort of lang(er) geleden is gebeurd.
Wij zijn er voor jou!