Voor als je hulp nodig hebt of met vragen zit.
Jaleesa (29) werd op haar achttiende verkracht door twee bekenden.
‘We zouden een avondje gezellig met elkaar doorbrengen, een goede vriend van me en ik. Hij nodigde me bij hem thuis uit en ik mocht blijven slapen, zoals ik wel vaker deed. Niets anders dan normaal. Er was nog een vriend van hem aanwezig en we kletsten wat en luisterden naar muziek. Ik ging eerder naar bed en zij bleven nog wat zitten om muziek te luisteren.
Midden in de nacht werd ik wakker van handen op mijn lichaam. Het was mijn goede vriend die ik al anderhalf jaar kende maar met wie ik geen romantische relatie had. Ik schoof zijn hand weg, zei dat ik daar niet van gediend was en viel weer in slaap. Niet lang daarna werd ik opnieuw wakker van zijn handen, en toen was het foute boel. Zijn vriend, die ook nog steeds in het huis aanwezig was, besloot mee te doen.
Ik weet nog dat ik zei dat ik het niet wilde en dat ik ze van me af probeerde te duwen, maar het volgende moment wist ik niet goed meer wat er gebeurde en kwam mijn bewustzijn in een soort tunnel terecht. Ik bevroor totaal. Af en toe kwam ik terug in het nu, op de momenten dat de mannen tegen elkaar spraken. Daarna gleed ik terug in een grote waas.
Toen ze klaar met me waren, kwam ik weer bij zinnen. Ik rende naar buiten, naakt, en huilde. Een van hen kwam me achterna en schreeuwde tegen me: wat moeten anderen wel niet denken? Hij gooide een laken over me heen, trok me bij hem op schoot en troostte me – gek genoeg. Ook vroeg hij gelijk: je gaat toch niet naar de politie hè? Dat laat zien dat hij dondersgoed wist dat hij en zijn vriend fout waren. Zelf besefte ik op dat moment nog niet wat er precies was gebeurd. Ik wilde alleen maar naar huis, kreeg mijn spullen naar me toe gegooid en vertrok. Geen idee hoe ik precies bij de trein ben gekomen. Die vriend heb ik nooit meer gezien.
Twijfel
Dat ik die nacht niets heb gedaan om mezelf te beschermen, vind ik nog altijd een moeilijke gedachte. Ik heb me er heel erg schuldig over gevoeld, ook schaamde ik me. Waarom heb ik niet harder gevochten? Waarom was ik niet in staat om mezelf te beschermen? Ik vond mezelf zwak.
Ik heb er veel therapie voor nodig gehad om te beseffen én te voelen dat de verkrachting niet mijn schuld was. Zij hadden moeten luisteren toen ik zei dat ik het niet wilde, zij hadden moeten stoppen. Alhoewel ik de gebeurtenis nu in dat perspectief kan zien, zijn er nog steeds momenten waarop ik twijfel: ben ik misschien niet goed genoeg in staat om mijn grenzen aan te geven? Die vraag blijft knagen.
Besef
De tijd na de verkrachting was vreselijk. Ik onderdrukte mijn gevoelens, deed alsof het nooit was gebeurd in de hoop dat het me dan niet zou raken. Dit werkte maar voor even; ongeveer drie weken na de verkrachting hield mijn lichaam ermee op. Ik stortte in op mijn werk, durfde niet naar buiten, was bang in het donker, sliep niet meer en was niet in staat om voor mezelf te zorgen. Ik raakte langzaam maar zeker geïsoleerd, en – misschien nog wel erger – raakte steeds meer verwijderd van mezelf. Ik worstelde met gevoelens die ik niet onder ogen durfde te zien en niet kon plaatsen, en omdat niemand me begreep voelde ik me ontzettend eenzaam. Ik werd depressief en had suïcide-gedachten. Maar waaróm dat precies was, kon ik niet uitleggen. Ik linkte mijn problemen niet direct aan wat er die nacht was gebeurd – dat had ik weggestopt.
Pas enkele jaren later, tijdens de therapie, besefte ik wat er daadwerkelijk met me was gebeurd: ik was verkracht. Eerder kon ik het echt niet zo zien. Ik kende het fenomeen vanuit films, met veel geweld en door vreemde mannen. Nooit had ik er bij stilgestaan dat je ook door een bekende, een vriend, kunt worden verkracht.
Bij mijn gevoel komen
Ik volgde verschillende therapieën, zoals cognitieve gedragstherapie, schematherapie, EMDR, lichaamsgerichte therapie en groepstherapie. Hierdoor leerde ik weer bij mijn gevoel te komen, en zo won ik het vertrouwen in mezelf en mijn lichaam terug. Ook ging ik aan de slag met de sociale angst, mijn schaamtegevoel, het gevoel van zelfhaat en met het aangeven van grenzen. Ik ging sporten en mediteren om terug in mijn lichaam te komen. Ik begon weer goed voor mezelf te zorgen; ik creëerde een vast ritme in eten, slapen en bewegen.
Stukje bij beetje kwam ik weer bij mezelf, en na zeven jaar lukte het me eindelijk om mijn partner, mijn ouders en mijn broer over de verkrachting te vertellen. De reacties die ik kreeg, waren gemengd. Van begrip en steun tot walging en woede richting de daders. Mijn moeder heeft in het begin veel gehuild. Ik wist dat er meer met je aan de hand was, maar kon mijn vinger er niet op leggen, zei ze. Ze voelde zich schuldig dat ze er niet naar had gevraagd – dan had ik niet zo lang alleen met dit trauma hoeven rondlopen. Dat ik uiteindelijk kon uitspreken dat ik misbruikt ben, heeft me enorm geholpen in mijn helingsproces. Het was het fundament om verder te kunnen met mijn leven.
Verlossing
Dat ik nu met mijn verhaal naar buiten kom, is een weloverwogen keuze. Op deze manier verlos ik mezelf van dit grote geheim. Ook hoop ik hiermee het taboe rondom seksueel geweld te doorbreken. Als wij als slachtoffers hierover kunnen en durven praten, kan het ontzettend veel leed wegnemen. Ik had het mezelf zo gegund dat ik eerder van iemand had gehoord dat het niet mijn schuld was, en dat het oké was wat ik voelde – ook al begreep ik er helemaal niets van. Tegen lotgenoten wil ik daarom zeggen: praat over wat je hebt meegemaakt. En als dat niet lukt met iemand die dichtbij je staat, bespreek het dan met een professional. Er is altijd iemand te vinden die naar jou wil luisteren.’
Jaleesa werkt aan een boek over de verkrachting, ook maakte ze een video waarin ze haar verhaal deelt.
Denk jij wel eens aan zelfmoord? Bel dan: 0800-0113 of chat via 113.nl. Kijk op www.113.nl
Heb jij ook een nare seksuele ervaring meegemaakt (online of offline) en heb je hulp of advies nodig?
Neem dan contact op met het Centrum Seksueel Geweld. Het maakt niet uit of het nu kort of lang(er) geleden is gebeurd.
Wij zijn er voor jou!