Voor als je hulp nodig hebt of met vragen zit.
Helena werd op haar vijftiende misbruikt door haar vriend.
‘Ik was vijftien jaar oud en had niemand om op terug te vallen. De band met mijn ouders was slecht, en ik voelde me heel erg eenzaam. Degene met wie ik goed kon praten was mijn toenmalige vriend, die drie jaar ouder was dan ik. Dat we beiden een problematische thuissituatie hadden schepte een band. Tot die ene dag. We waren op zijn slaapkamer toen hij me verkrachtte, zijn moeder zat beneden op de bank. Ik bevroor, mijn hersenen raakten in shock, ik was niet bij mezelf, alles werd vaag. En ik lag daar maar.
Zelf wilde ik het liefst alles vergeten, maar het waren mijn vrienden die zeiden: hij heeft je verkracht, Helena. Maar ik wilde het niet geloven. Het is niet waar, dacht ik steeds, het is niet waar, jullie overdrijven. Ik wilde geen slachtoffer van verkrachting zijn, ondanks dat het diep vanbinnen niet goed voelde. Toen mijn vrienden zeiden dat ik hulp moest gaan zoeken, kwam dat heel hard bij me binnen. Ineens besefte ik wat mij was aangedaan. Ik kon alleen maar huilen.
Eerst dacht ik nog dat hij er niets aan kon doen. Omdat hij niet beter wist, omdat hij een slechte opvoeding had gehad en er problemen waren in zijn familie. En er was ook mijn kwetsbaarheid die hem er misschien wel toe had aangezet. Nu weet ik beter. Hoe slecht het ook met je gaat, en hoe kwetsbaar de ander ook is, je hebt altijd een keuze. Hij had er voor kunnen kiezen om mij niet te verkrachten.
Praten helpt
Een maand lang heb ik met dit grote drama rondgelopen, toen heb ik tegen mijn vader gezegd: ik heb een psycholoog nodig, want ik heb nogal wat te verwerken. Ik had al eerder hulp van een psycholoog gehad, dus ik wist dat het belangrijk is om met iemand te praten als je in de problemen zit. Praten helpt. Het zorgt ervoor dat je er niet mee blijft rondlopen. Je kunt niet verstikken in je eigen gedachten op die manier.
Ik vertelde mijn vader niet waarom ik precies een psycholoog nodig had. Ik ken hem. Hij is heel beschermend; hij zou de naam van mijn verkrachter willen weten, hem gaan opzoeken. Dat wilde ik niet. Later, in een sessie, heb ik het samen met mijn psycholoog alsnog aan hem en mijn moeder verteld. Dat vond ik super eng. Zou mijn vader wraak nemen? En hoe zou mijn moeder reageren? Ik deel met haar nooit mijn diepste gevoelens, zo’n band hebben we gewoon niet. Mijn vader werd inderdaad heel kwaad toen hij het hoorde, vooral omdat die jongen hier zomaar mee weg was gekomen. Ik wilde geen aangifte doen omdat ik heel goed inzag waarom hij zich op deze manier gedroeg. Zijn problemen waren zo herkenbaar voor mij dat het ervoor zorgde dat ik medelijden met hem had. Maar tegen mijn ouders uitleggen waarom ik geen aangifte deed kon ik niet. Mijn moeder bleef stil, bij haar zag ik geen enkele emotie. Iets wat ik gewend ben van haar. Maar ik dacht: komaan, dit is wel iets meer dan een slecht rapport. Gelukkig kon ik rekenen op de steun van mijn vader, de psycholoog en mijn vrienden.
Steun die ik echt nodig had. Want de verkrachting had me heel erg getraumatiseerd. Ik sloot mezelf meer dan ooit op en wist niet goed hoe ik verder met mijn leven moest. Ik was heel erg verdrietig, voelde me vies, dacht: wat is er mis met mij? Hoe heeft dit kunnen gebeuren, waarom heb ik niets gedaan? Ik was enorm boos op mezelf, omdat ik bevroor tijdens de verkrachting, omdat ik niets had gedaan om terug te vechten. Die boosheid heeft lang geduurd. Soms voel ik het nog. Waarom heb je je niet verweerd, denk ik dan. Maar dan bedenk ik me dat ik niets had kunnen doen, dat mijn lichaam er voor koos om te bevriezen.
Dat ik zo kwetsbaar was en mijn grenzen niet goed kon aangeven maakte dat ik opnieuw in een slechte relatie terechtkwam. De man met wie ik een relatie kreeg liep over me heen. Ik was een lappenpop waarmee hij deed wat hij wilde. En ik was niet bij machte om nee te zeggen. Mijn grenzen waren compleet weg, net als mijn oplettendheid. Ik zag niet wat er met me gebeurde, hoe ik werd misbruikt en bedrogen. Alles wat hij deed praatte ik goed, ook gaf ik mezelf de schuld: het zal wel aan mij liggen. Opnieuw waren het mijn vrienden die me lieten inzien: dit is niet oké. En zo lukte het me om ook die relatie te verbreken. Gelukkig heb ik sinds een tijdje een nieuwe, fijne relatie waarin ik me veilig voel.
Schrijven
Om mijn gevoelens en trauma’s te verwerken schrijf ik gedichten. Mijn teksten zijn brutaal, direct. Ik laat niets weg, schrijf de dingen op zoals ze zijn. Voel ik me slecht, dan schrijf ik dat op. Door mijn pijn op papier te zetten, lukt het me om er van een afstandje naar te kijken. Dat doe ik vaak samen met mijn psycholoog. We lezen mijn teksten en bespreken de inhoud ervan. Dit helpt me enorm bij mijn verwerking. Zij probeert de zinnen te analyseren om zeker te zijn dat ze me juist begrijpt. Wanneer we zeker zijn dat we beiden snappen wat er staat, zoeken we naar de oorzaak. Het mooie is dat ik in mijn schrijfwerk een evolutie zie: het gaat beter en beter met me – ik ben getuige van mijn eigen herstel.
Ik ben geen slachtoffer. Ik wil geen slachtoffer zijn. Het woord alleen al vind ik niet fijn. Ik associeer slachtofferschap met machteloos zijn, en dat ben ik niet. Ik probeer mijn leven in eigen handen te nemen. En nu, zo lang na de verkrachting, gaat het oké met me. Ik weet nu dat je uit pijn en onmacht kracht kunt halen als je hulp zoekt. Door aan de slag te gaan met mijn trauma’s ben ik een sterker mens geworden. Ik sta steviger in mijn schoenen, heb meer zelfvertrouwen. En, heel belangrijk: ik weet dat het niet mijn fout is dat dit mij is overkomen.’
Helena schrijft al van jongs af aan over de gebeurtenissen in haar leven. Ze schrijft over liefde, trauma, mislukte relaties en het ontdekken van jezelf. In de bundel “18 years of life” lees je gedichten over verschillende thema’s, waaronder de verkrachting die ze op haar vijftiende meemaakte. Helena: ‘Dat het verhaal over mijn verkrachting nu door iedereen te lezen is, is ook best eng. Mijn hele familie kan nu lezen wat er met mij is gebeurd. Wat zullen ze denken? Hoe zullen ze reageren? Ik weet het niet. Ik hoop op reacties van steun en begrip. Dat ze zeggen dat ze er voor me zullen zijn. En ik hoop dat de mensen die zich in mijn verhaal herkennen steun uit mijn gedichten kunnen halen. Ik hoop dat ik ze kan inspireren om hulp te zoeken, om niet alleen met dit vreselijke trauma rond te blijven lopen.’
Je bestelt het boek van Helena via Boekscout.
You ran your hands down my sides
Tilted my head and whispered in my ear:
“This is what would happen most nights.”
I was disgusted and wanted to fight
But my lungs were out of air
And as I tried to scream at you with all my might
You pinned me down and pulled my hair.
And while you’re family was right downstairs
you took advantage of me
and said: “See? No one really cares.”
Cause that’s the world we live in these days,
Oh I don’t blame a mother for wanting to believe her son to be all good
Maybe she never asked and never really understood.
I am not angry at you. Nor your family.
I just hope you find help too,
and that now you can finally feel free.
Helena over dit gedicht: ‘Kort geleden zocht de man die mij heeft verkracht contact met me. Dat was heel confronterend, ik kreeg gelijk een paniekaanval. Toch heb ik hem geconfronteerd met datgene wat hij heeft gedaan. Hij vertelde dat hij nooit geweten had dat wat hij had gedaan verkrachting was, en dat hij er spijt van had. In dit gedicht schrijf ik dat ik niet boos op hem ben. Ik ben er namelijk honderd procent van overtuigd dat je zoiets niet doet als je zelf helemaal oké bent. Op de een of andere manier is zijn moreel kompas beschadigd geweest, en ik snap dat zoiets je doet struggelen. Ik hoop dat hij, net als ik, de hulp heeft gehad die nodig was. Dat betekent ook dat hij dit misschien niet nog een keer doet. Ja, ik ben vergevingsgezind. Maar daar ben ik blij om. Want wat helpt het als ik alleen maar boos ben?’
Rip my skin to pieces
Clash my bones to the rhythm of your drum
Before the day turns dark
I shall spiral into my own abyss
Swear upon my mortal tormented soul.
Losing blood while losing my faith
Traces of toxicity leaving my body,
Releasing me from the lies I’ve put up for myself.
I am strong in my shoes
Always have been the only one to not hurt my soul
If you could see the avenging beast you have made of me
My ropes are finally unbound.
Is it justified to harm an already wounded soul
to spread her legs like a beast
with the promise of making her once again whole?
On my trust, you decided to feast.
Tired of filtering out my raw pain
subject of avoidance and fears
it was my fucking body you decided to maim.
Again at the start of healing after years.
Heb jij ook een nare seksuele ervaring meegemaakt en heb je hulp of advies nodig?
Neem dan contact op met het Centrum Seksueel Geweld. Wij zijn er voor jou!