Voor als je hulp nodig hebt of met vragen zit.
Eva (33) werd als kind en als jonge vrouw seksueel misbruikt
‘Het meemaken van seksueel misbruik hoeft niet het einde van een gelukkig leven te betekenen. Je kunt er nog heel wat van maken, en weer van jezelf gaan houden. Maar je moet er wél wat voor doen. Ik kan het weten; mijn vader heeft me als jong meisje misbruikt, en op mijn dertigste werd ik verkracht door een buurman. Ja, ook voor mij is de wereld soms donker en het leven moeilijk, ik heb heus nog wel eens een kut-dag, maar ik weet dat de zon weer kan gaan schijnen.
Aan mijn jeugd heb ik weinig fijne herinneringen. Mijn vader was verslaafd aan alcohol en drugs, lag dagenlang dronken op de bank en stuurde mij eropuit om bier en sigaretten te halen. En als hij een slechte bui had sloeg hij mij, mijn moeder en mijn zusje het hele huis door. Na de scheiding van mijn moeder verhuisde hij naar het buitenland, en daar is het gebeurd – tijdens een vakantie die ik samen met mijn zusje bij hem doorbracht. Tien jaar oud was ik, en ik voelde dat het niet klopte wat mijn vader met me deed. Maar wat wist ik er eigenlijk van? Een jaar later pleegde mijn vader zelfmoord, een jaar daarna vertelde ik mijn verhaal. Maar ik werd niet geloofd. Vanaf dat moment heb ik alles weggestopt. Ook begon ik aan mezelf te twijfelen. Ik dacht: als niemand mij gelooft, is het dan wel écht gebeurd?
Mijn tienerperiode was heel moeilijk; ik voelde me ontzettend eenzaam, liet niemand toe. Ik gleed af en maakte een puinhoop van mijn school. Ik spijbelde, hing op straat rond, en op mijn dertiende rookte ik mijn eerste joint. Niks boeide me nog, ik had foute vrienden, was geen leuk kind meer. Ik denk dat ik de pijn die ik voelde probeerde te vergeten. Alcohol en de wiet zorgden voor plezier, iets wat ik niet meer uit mezelf kon halen. Lachen, lol trappen, werd mijn schild.
Buurtfeest
Twintig jaar lang droeg ik het geheim van het misbruik met me mee, totdat ik na een buurtfeest door een buurman werd verkracht. Ik weet de datum nog precies: 31 augustus 2019. Het feest was super gezellig, er waren veel mensen en er werd gelachen, gegeten en gedronken. Toen ik het genoeg vond geweest, ging ik naar huis om te gaan slapen. De deur deed ik niet op slot omdat mijn man nog op het feest was.
Ineens werd ik wakker omdat er iemand bovenop me lag, aan het silhouet zag ik dat het niet mijn man was. Ik schopte de persoon van me af en hij vluchtte naar beneden. Toevalligerwijs kwamen hij en mijn man elkaar tegen in onze tuin. Nadat mijn man mij huilend op de trap vond, is hij achter die man aangegaan, het bleek een buurman van verderop te zijn. De politie werd gebeld en zo ben ik in badjas naar het politiebureau gebracht. Vanuit daar werd ik doorverwezen naar het Centrum Seksueel Geweld.
Schuldgevoel
Ik ben amicaal, aardig, een gangmaker, kan ook luidruchtig zijn. Waarschijnlijk ben ik hem tijdens het feest opgevallen. Terwijl ik geen idee had wie hij was, en nog steeds eigenlijk niet. Waarom is hij naar me toegekomen? Waarom heeft hij gedaan wat hij heeft gedaan? Ik heb zoveel vragen, maar heb ze nooit aan hem gesteld. Aangifte deed ik niet. Het was mijn woord tegen dat van hem, zei de politie. Ik voelde me in een hoekje geduwd. Ik had die avond gedronken, en de politie vroeg ernaar. Zie je wel, dacht ik, dit is allemaal mijn schuld, had ik die cocktails maar niet moeten nemen. En dat schuldgevoel is er nog steeds. Als ik mensen vertel over wat mij is aangedaan, dan vertel ik waarom het niet mijn schuld is dat dit is gebeurd, en niet over hoe ik het heb ervaren en wat het met mij heeft gedaan. Ik ben veel te bang dat ze denken dat ik het heb uitgelokt. Maar als slachtoffer ben je natuurlijk nooit schuldig. Dat wéét ik, maar het voelt soms anders.
Bij het CSG
Die zondagochtend bij het CSG voelde ik me super kwetsbaar, naakt. Alsof iedereen aan me kon zien wat er was gebeurd. Ik moest vreselijk huilen, vooral toen mijn vagina werd onderzocht. Daar in die onderzoeksstoel kwam alles weer terug. En het idee dat mijn onderbroek werd meegenomen in een zakje… Het was surrealistisch. Gelukkig namen de hulpverleners van het CSG me heel erg serieus. Ze deden alles op mijn tempo en tussendoor legden ze steeds goed uit wat er ging gebeuren. Ook de nazorg was heel fijn. Léontine, mijn casemanager, belde me regelmatig om even in te checken: hoe gaat het met je? Voor mij was zij een veilige haven, zij geloofde me en luisterde zonder oordeel naar wat ik te vertellen had. Dat vond ik heel fijn.
Paniekaanvallen
In de periode na de verkrachting zag ik mijn buurman overal; ik wist niet wie hij was, had nog steeds geen flauw idee van hoe hij eruitzag, maar ik zag hem in iedereen. Ik was bang voor mannen op straat, in de dierentuin, overal: want misschien was hij het wel. Ik kreeg paniekaanvallen, ging het dorp niet meer uit, sloot mezelf op in huis. Mijn wereld werd kleiner en kleiner. Toch ging ik een maand na de verkrachting in mijn eentje naar New York. Die reis stond al geboekt, een cadeautje voor mijn dertigste verjaardag. Dit laat ik me niet ook nog afpakken, dacht ik, en ik ging. En daar in New York voelde ik me onoverwinnelijk. Ik voelde me sterk. Voor heel even dan, want eenmaal thuis moest ik weer in dat bed slapen, weer in dat huis wonen – met mijn verkrachter in de buurt.
Therapie
Ik ging in therapie, deed EMDR. Veel sessies, vooral omdat ik nu ook de gebeurtenissen van vroeger wilde aanpakken; datgene waarover ik zo lang had gezwegen. Dat er tijdens de therapie veel nare dingen naar boven kwamen, was heel erg moeilijk. Toch vond ik het ook knap van mezelf: ik ging mijn verleden niet langer uit de weg. En dat heeft me honderd procent geholpen in mijn verwerking. Ik zag tijdens de therapie dat kleine meisje van toen, en ik kon haar eindelijk zeggen dat het niet haar schuld was. Natuurlijk niet.
De scherpe randen zijn er nu van mijn trauma’s af en ik heb geen nachtmerries meer. Ik voel nog wel veel woede richting mijn vader; dat is een stukje dat ik nog niet kan loslaten. Eerder voelde ik die woede trouwens niet, het was gemakkelijker om mijn gevoel uit te zetten, maar nu komt dit gevoel toch los. Het vervelende is: ik kan er zo weinig mee, want mijn vader is er niet meer.
Rouwen
Helen na seksueel misbruik is rouwen. Althans, zo voel ik het. Toch hebben deze ervaringen me ook iets goeds gebracht. Ik was al jaren veel te zwaar, was een echte emo-eter, at om de verkeerde redenen. Nu ik toch bezig was met therapie dacht ik: tijd om alles dan maar onder de loep te nemen. Ik ben anders gaan eten en gaan sporten, en zo ben ik vijfenveertig kilo afgevallen. Ik ben letterlijk en figuurlijk gaan loslaten.
De therapie en het afvallen hebben ervoor gezorgd dat ik nu heel anders naar mezelf kijk, ik ben zachter, minder hard naar mezelf toe, heb meer zelfvertrouwen. Maar ik ben er nog niet. Ik wil écht van mezelf kunnen houden, daarin moet ik nog stappen zetten. En soms zijn er nog die ptss – als ik super gestresst ben – en het gevoel van eenzaamheid. Op papier heb ik alles: een lieve man, een geweldige dochter, fijne vrienden, maar zo voelt het niet altijd. Er is iets in mij kapotgemaakt, waardoor er altijd dat stemmetje is dat zegt: je bent niet de moeite waard.
Fuck it
Toch laat ik me daardoor niet weerhouden. Ik denk nu: fuck it, wat heb ik te verliezen? Ik heb mijn baan opgezegd en ben een eigen bedrijf gestart. En ja, ik ben nog altijd bang om te falen, kan enórm aan mezelf twijfelen. Ook omdat het voelt dat ik meer te bewijzen heb dan anderen. Ik was altijd dat rare kind met die vader, stond altijd al met twee-nul achter. Dat idee heb ik nog steeds. Maar ik ga door met mijn leven. Ik weiger om een slachtoffer te zijn. Heel bewust kies ik ervoor om te lachen, om wat van mijn leven te maken en te denken: wat als het wél lukt?’
‘Uit een podcast van Jay Shatty ‘On purpose’ – de aflevering met Kendall Jenner – haalde ik ooit de volgende tip: plak een foto van jezelf als kind op je spiegel, en besef: alles wat je tegen jezelf zegt, zeg je ook tegen dit kindje. Vertel dat het de moeite waard is, de moeite waard om naar te luisteren.’
Heb jij ook een nare seksuele ervaring meegemaakt en heb je hulp of advies nodig?
Neem dan contact op met het Centrum Seksueel Geweld. Wij zijn er voor jou!