‘Thuis was er altijd ruzie, altijd spanningen. We waren continu bang voor de volgende bom die zou barsten. Als jong meisje had ik geen idee wie ik was en welke plek ik had op deze wereld. Ik had nooit geleerd om mezelf te uiten en mijn grenzen aan te geven, nooit geleerd over liefde en intimiteit. Ik dacht alleen maar: er is geen ruimte voor mij. En ik denk dat het daar is misgegaan. Ik liet anderen over mijn grenzen gaan, omdat ik niet wist dat ik nee mocht zeggen.

Op mijn veertiende werd ik voor het eerst verkracht. Hij was 23, ik nog maar een klein meisje. Ik had geen idee wat er gebeurde, want ik wist nog niets van seks. En ergens voelde ik dat ik het niet wilde, maar ik wist niet hoe ik het kon stoppen.

In de jaren daarna ging het slecht met me. Mijn eigenwaarde was kapot, ik stopte mijn gevoelens weg en deed het slecht op school. Zie je wel, dacht ik, ik kan niks. Die gedachte zorgde ervoor dat ik verkeerde keuzes maakte. Ik kreeg foute vriendjes, leefde in een wereld die niet veilig was. Alsof ik een deur had opengezet naar de duisternis.

En toen gebeurde het opnieuw. Ik was zeventien, een bekende deed een pilletje in mijn drankje en verkrachtte me. Eigenlijk heb ik altijd geweten dat me dit nog een keer zou overkomen – een onderbuikgevoel. Opnieuw ging ik onder in de duisternis. Ik kreeg lichamelijke klachten, waaronder darmproblemen. Ik kon niet slapen, was bang in het donker en stopte mezelf vol met eten. Ik voelde mezelf dom en lelijk en wist niet wat vreugde was. Ondertussen verlangde ik er heel erg naar om te leven. Ik wilde investeren in mezelf, in mijn talenten, maar mijn trauma’s zaten me in de weg. Op een gegeven moment dacht ik: óf ik ga nu leven, óf ik stop ermee.

Vanaf toen ben ik keihard aan mezelf gaan werken. Ik ging de confrontatie aan, begon te praten over wat er met me was gebeurd. En zo kon ik, door mijn verleden in het licht te zetten, de duisternis verjagen. Achteraf gezien had ik graag een psycholoog gehad met een specialisatie in seksueel geweld. Hij of zij had me erkenning kunnen geven en de dingen beter in perspectief kunnen zetten, zoals de klachten die ik had. Ik heb nu veel zelf uitgezocht, dat heeft me jaren gekost.

Tijdens mijn weg naar herstel leerde ik God kennen. Hij voelde veilig en liet me zien hoe waardevol ik ben. Daardoor ben ik mijn denken gaan vernieuwen en dát zorgde voor andere keuzes. Ik maakte mijn dansopleiding af en startte een eigen dansschool. Sindsdien zet ik mijn talenten in om anderen te helpen. Ik weet nu: er is ruimte voor mij op deze wereld.’