‘Ik was op het verkeerde moment op de verkeerde plek. Zo zie ik het. Na een treinreis liep ik van het station naar huis, het was avond, en ineens was daar die verdwaalde hardloper. Een hardloper die mij als doelwit had. Hij werkte me tegen de grond en begon me direct te betasten. “Ik wil alleen maar even kijken”, zei hij bijna vriendelijk. Dat voelde als een opluchting, dat hij alleen maar voor mijn lichaam zou gaan en me niet wilde vermoorden. Hij verkrachtte me op het fietspad.

Hulpeloos gevoel
Dat hulpeloze gevoel, dat je bent overgeleverd aan een verkrachter, heeft mijn leven veranderd. De wereld werd voor mij een onveilige plek. Ik had het idee dat op elke hoek van de straat iemand zou staan om mij iets aan te doen. Iets ergs. Verhalen over verkrachting en zelfs moord spookten continu door mijn hoofd. Als ik ergens aankwam, dacht ik: ik heb het gehaald, ik leef nog, maar morgen gaat het vast mis. Buikpijn kreeg ik ervan.

Bang voor het donker
Ik werd bang voor het donker, kon niet meer alleen zijn, durfde niet meer naar buiten. Om mijn angsten te omzeilen, begon ik veiligheidstrucjes toe te passen. Ik slikte medicatie om te kunnen slapen, ik zette een emmer naast mijn bed om in te kunnen plassen, ik nam nooit meer een ‘moeilijke’ route op de fiets en van verdachte auto’s onthield ik de kentekens. In mijn hoofd was ik continu bezig met gevaar, dat maakte dat ik vervreemde van mijn omgeving. Ik snapte niet dat zij zo onschuldig naar de wereld konden kijken.