'Door verhalen te delen kan het probleem inzichtelijk worden gemaakt'

“Kun je het nu afsluiten?”, is een vraag die ik vaak gehad heb de afgelopen tijd. Het antwoord is even kort als simpel: nee.

Jarenlang mocht het er van mij niet zijn, het misbruik. Dit pijnpunt had ik weggedrukt, onzichtbaar gemaakt voor de buitenwereld. Ik schaamde mij ervoor en het tonen deed teveel pijn. Ik kon dat simpelweg niet aan.

Veel mensen denken dat het nu goed met mij gaat omdat ik het verleden afgesloten heb. Niets is minder waar. Ik heb het geaccepteerd. Dat is iets heel anders. Ik houd het bewust open. Bespreekbaar. Het afgesloten houden is wat ik altijd gedaan heb; deksel erop en er vooral niet over praten. Die tijd is geweest, die ben ik ontgroeid. Ik heb veel geleerd de afgelopen jaren. Over mezelf. Over misbruik. Over de maatschappij. Over de dynamiek hiertussen ook.

Door alle therapie werd praten over seksueel misbruik een dagelijkse bezigheid voor mij. De schaamte was verdwenen en ik durfde mijn verleden te delen, zichtbaar te maken. Echter maatschappelijk gezien heerst nog een enorme wegkijkcultuur; hoofden draaien weg als het gaat om seksueel misbruik, men wil het niet zien.
Ik heb ondervonden hoe lastig het is om met een misbruikverhaal naar buiten te komen. Ik heb gemerkt dat de samenleving hier nog niet klaar voor is. Dit vind ik onvoorstelbaar. Statistisch gezien zou iedereen meerdere mensen uit zijn of haar omgeving moeten kunnen benoemen die seksueel misbruikt zijn, maar het merendeel heeft niet één naam paraat. Het taboe is nog immens. En dat moet anders.
Eind vorig jaar heb ik contact opgenomen met de stichting ‘De Stilte Verbroken’ dat als doel heeft grensoverschrijdend gedrag in de sport bespreekbaar te maken. Binnen deze stichting is het platform ‘Sporters helpen Sporters’ opgericht; hiervoor hebben diverse sporters, waaronder ik, hun verhaal gedeeld. Een verhaal over misbruik in de sport. Een verhaal als velen, maar waar je nauwelijks iets van hoort.

Alleen door verhalen te delen kan het probleem inzichtelijk worden gemaakt; hoe vaak het gebeurt, hoe het gebeurt en wat voor impact het heeft. Pas wanneer er meer verhalen naar buiten komen en de maatschappij er vaker mee geconfronteerd wordt, zal het frequenter een gespreksonderwerp zijn, waardoor het taboe afneemt en het uiteindelijk makkelijker wordt om met je verhaal naar buiten toe te komen. Mooi cirkeltje wel, toch?

Daarnaast weet ik uit ervaring dat leven met zo’n geheim niet vol te houden is. Vroeg of laat komt het eruit. Ik ben ervan overtuigd dat hoe langer het er zit, dat geheim, des te meer schade het aanricht. Het onder misbruikslachtoffers alom ervaren schuld- en schaamtegevoel is een hardnekkig iets dat er op de één of andere manier unaniem insluipt en het erover praten bemoeilijkt. Het creëren van een stukje herkenning, verhalen waarmee je je kunt identificeren, kan helpen in te laten zien dat het niks is om je voor te schamen en waar je zeker geen schuld aan hebt. Het is belangrijk dat dit algemeen bekend wordt.

Daarom wil ik mijn verhaal delen; ik wil inzicht geven in het fenomeen misbruik. Ik wil andere slachtoffers hiermee helpen, maar ook een stukje bewustwording teweegbrengen voor de hele maatschappij. Dat is hard nodig.