'Het spijt me dat ik jullie niet eerder in vertrouwen heb genomen'

Ruim vier jaar nadat het misbruik stopte heb ik mijn ouders ingelicht over wat er allemaal gebeurd is. Dat deed ik op aansporen van Rik, mijn man; zelf zag ik de noodzaak hier niet zo van in. Het zou ze ongetwijfeld veel pijn doen en verder weinig opleveren, dacht ik. Door Rik zijn aandringen en een klein stemmetje in mijn hoofd dat eveneens zei dat het delen van mijn verhaal helpend zou zijn, heb ik uiteindelijk de stap gezet.

Ik was niet in staat om het te vertellen; mijn eigen emoties in combinatie met de te verwachten emoties van mijn ouders leken me geen goede voedingsbodem voor een samenhangend verhaal, dus ik schreef het op.

’12 april 2007 was het. Donderdagochtend. Ik was vrij van de opleiding; het was inhaalweek voordat de stages begonnen en ik had niks in te halen. G. was ook vrij, toevalligerwijs. Of niet heel toevallig denk ik achteraf. Ik ging mountainbiken en hij stelde voor mee te gaan. Hij wist een route en wees de weg. Ik volgde. We gingen steeds dieper het bos in, weg van de gebaande paden, totdat hij zijn fiets neerzette ergens op een afgelegen plek…’

Zo begon ik mijn beschrijving van het geheel. Achteraan beginnend, van hoe het eindigde, om vervolgens de aanloop te vertellen.

‘Het gebeurde niet zomaar, er zat een lang voortraject aan vast. Het begon heel sluimerend met ongepaste opmerkingen die ik wegwuifde en aanrakingen die ik als per ongeluk bestempelde. Het eerste dat ik mij herinner is voorjaar 2004, in Frankrijk op trainingsstage; hij zei toen dat ik mooie borsten had. Al gauw ging het verder. In de auto na de training als hij me naar het station bracht zoende hij mij vaak.
Nu achteraf vind ik het onvoorstelbaar dat ik het zover heb laten komen. Toen kwam het niet in mij op om er tegenin te gaan – heel moeilijk om dat uit te leggen maar ik zat er gewoon in vast en voelde mij ook schuldig aan het geheel.’

Ook beschreef ik hoe het daarna ging, na het mountainbiketochtje.

‘Ik durfde het niemand te vertellen. Ik schaamde me dood. Voelde me smerig en snapte niks van mezelf. Hoe moeilijk kan het zijn om “nee” te zeggen??!

Een jaar lang heb ik mijn mond gehouden over alles. Toen trok ik het niet meer. Ik had last van hyperventilatie met hardlopen. Steeds vaker stond ik tijdens het trainen te flippen langs de baan. Het wou niet meer. Ik moest het kwijt.

Toen ik weer eens stond te hyperventileren bij de training, heb ik een trainingsmaatje in vertrouwen genomen en verteld wat er een jaar voordien was gebeurd. Zij raadde me aan om naar een psycholoog te gaan. Dit heb ik een paar keer gedaan; ik kon er echter nog niet over praten, het was te groot, te pijnlijk. De psycholoog kwam er ook niet doorheen.
De rekeningen heb ik zwart betaald; bang als ik was dat iemand erachter zou komen.

De eerste maanden waren het zwaarst. Was het iedere minuut van de dag bij me. Mijn stages heb ik gruwelijk verprutst. Wel gehaald, maar vraag niet hoe. Ik had geregeld nachtmerries. Dit is gelukkig een stuk minder geworden. Af en toe komt het nog langs. Soms als ik alleen in de auto zit. Soms zomaar.

Ik heb lang getwijfeld wat ik ermee moest doen, met dit alles. Ik vind het nog steeds moeilijk om erover te praten. Waarom zou ik ook? Het opent alleen maar oude wonden. Toch zegt iets in mij dat het beter is om het te vertellen. Om het kwijt te zijn. Het spijt me dat ik jullie niet eerder in vertrouwen heb genomen, maar ik kon het gewoon niet…’

Ruim drie pagina’s schreef ik vol over wat er allemaal gebeurd was. Ik heb dit geprint en aan mijn ouders gegeven om vervolgens boven te wachten op wat komen zou. Uiteindelijk kwamen ze boven. Eerst mijn vader toen mijn moeder. Mijn vader was vooral boos. Boos op hem. Mijn moeder verdrietig. Om alles. 


Samen huilden we; zij om mijn pijn, ik om die van hen.