'Ik had er een geitenwollensokken beeld bij'

Lange tijd was ik de regie over mijn hoofd enigszins kwijt; zodra ik even niet alert was gingen mijn gedachten – veelal niet heel positief destijds – met mij aan de haal. Op de gekste momenten en plekken heb ik zitten huilen. Op het werk. Op de atletiekbaan. Bij mijn ouders. Schoonouders. Vrienden. Noem het.
Vrij ongemakkelijk was dat wel.

Om de grip op mijn gedachten weer terug te krijgen raadde mijn psycholoog aan om mindfulness en meditatie toe te gaan passen. Ik had er een geitenwollensokken beeld bij; beetje zweverig ook, maar had niks te verliezen, dus waarom ook niet?

Ik downloadde de Headspace-app, doopte de verteller om tot Piet – wilde het toch een beetje persoonlijk maken – en begon met mijn dagelijkse meditatieritueel. Of twee maal daags eigenlijk.

In het begin duurde een sessie drie minuten, wat met een concentratieboog van drie seconden al best veel gevraagd was. Maar volgens Piet was het normaal dat gedachten afdwalen, dus ik hield gestaag vol.
Ik mocht beginnen met mijn ogen open en een normale ademhaling – vooralsnog niet te hoog gegrepen – om vervolgens mijn ademhaling dieper te maken en mijn ogen te sluiten. Na een paar diepe ademteugen mocht dit weer normaal en werd de aandacht verlegd naar mijn lijf; van mijn voeten omhoog mijn lijf screenen tot mijn hoofd, wat ook niet klinkt als zijnde een onmogelijke opgave, maar waar ik vaak voordat ik mijn knieën bereikt had de draad al kwijt was; ieder geluid was een afleiding en ook als er geen geluid was, had ik gewoon de concentratie niet.

De drie minuten werden er vijf en van de vijf ging ik naar tien, om uiteindelijk op de twintig minuten uit te komen. Waar ik in het begin nog iedere ochtend de buurman tijdens de meditatie naar het werk zag gaan – het geluid van een startende auto leidde tot het openen van mijn ogen, ook al wist ik na twee keer wel dat dit inhield dat de buurman naar het werk vertrok – kon ik op een gegeven moment twintig minuten lang de aandacht op mijn ademhaling houden.

Ook gedurende mijn normale doen en laten moest ik veel bewuster bezig zijn; niet al append mijn ontbijt wegwerken, maar proeven wat ik eet. Bij alles wat ik deed moest mijn aandacht erbij, mijn zintuigen aan. Om mij heen kijken terwijl ik naar het werk fiets in plaats van in gedachten verzonken de route rijden. De vogeltjes horen fluiten. Het pas gemaaide gras ruiken.

Mijn focus is duidelijk beter geworden en mijn gedachten ben ik inmiddels de baas – meestal dan. Het fijne van het geheel is dat je ademhaling er in principe continu is (zo niet bel 112), waardoor je er altijd op terug kunt vallen. Wanneer ik merk dat mijn hoofd een verkeerde kant uitgaat, richt ik mij op mijn ademhaling. Niet om te controleren of ik ademhaal, daar ga ik onderhand wel vanuit, maar puur om mijn hoofd een taak te geven.
Een moeilijke rekensom oplossen kan ook. Of dus je zintuigen prikkelen op wat voor manier dan ook. Even uit die gedachtenstroom in ieder geval.

Ik vond het wel een eye-opener om er bewust van te zijn hoeveel dingen ik onbewust deed. Mijn automatische piloot stond vrij vaak ingeschakeld waardoor ik de regie over mijn hoofd volledig kwijt kon zijn. Uiteraard ben ik nu niet de hele dag honderd procent aanwezig en dwaalt mijn hoofd nog wel eens af, maar ook dan ben ik mij er veel eerder van bewust.

Van Piet maak ik inmiddels geen gebruik meer; hetgeen ik van hem geleerd heb toepassen doe ik nog wel. Ik mediteer niet meer dagelijks, maar toch zeker wel drie keer in de week. Het geeft mij rust; even niks moeten, gewoon zitten, ademhalen en mijn hoofd uit.
Ik kan het iedereen aanraden. Geitenwollensokken zijn niet nodig – dat heb ik proefondervindelijk vastgesteld.