'Doe mij maar de Python'

Imaginaire exposure was een onderdeel van de traumabehandeling. De naam doet lijken alsof het een attractie in de Efteling betreft, echter meer overeenkomsten dan dat ik van beide misselijk word kan ik niet bedenken. 

Imaginaire exposure is een behandelmethode waarbij je (ik dus) zo gedetailleerd mogelijk nare herinneringen inspreekt op je (mijn dus) mobiel, om dit vervolgens meerdere malen per dag terug te luisteren – echt, te sadistisch.

Wat ik zag. Wat ik hoorde. Wat ik voelde. Wat ik rook. Wat ik proefde. Alles.

Dit werd in de tegenwoordige tijd gedaan; alsof ik liveverslag deed van mijn eigen verkrachting.
Het inspreken tijdens de therapie vond ik lastig. Naar ook. Maar tijdens het inspreken was ik meer bezig met de herinneringen goed verwoorden, dan dat ik bezig was met mijn gevoelens en emoties.
Deze kwamen tijdens het terugluisteren daarentegen wel volledig tot uiting. Inclusief dus misselijkheid. Doe mij maar de Python.

Het idee van deze behandelmethode is dat door regelmatige en langdurige blootstelling aan nare herinneringen deze als het ware uitgedoofd worden. Daarnaast laat het zien dat het weliswaar naar is om aan terug te denken, maar dat er niks gevaarlijks gebeurt.

De eerste maal terugluisteren vond ik echt de hel. Als reactie hierop werd mijn hele stresssysteem door de war geschud; ik kreeg hartkloppingen, zweetuitbraak en last van misselijkheid – dusdanig dat ik over mijn nek ging.
De mate van narigheid op een schaal van nul tot tien moest ik weergeven in een tabel, met daarbij benoemend wat ik erbij voelde, wat het naar maakte. Best lastig nog; de optredende reactie was zo intens en overweldigend dat ik er eigenlijk geen woorden of gevoelens aan kon koppelen behalve dan naar. Echt heel naar.

Na de eerste keer terugluisteren van mijn eigen woorden omtrent die narigheid, was er toch wel een drempel gecreëerd voor het tweede terugluistermoment. Gelukkig was ik juist geïnformeerd en was de tweede keer daadwerkelijk minder erg dan de eerste. En de derde weer beter dan de tweede. 
Leuk werd het niet, maar helpen deed het wel.

Voordeel van deze therapie vond ik dat het ellendige gevoel weliswaar heel heftig was, maar wel relatief kortdurend; vrij gauw na het beëindigen van het geluidsfragment kon ik weer schakelen naar het hier en nu.
Bij imaginaire exposure bleef mijn hoofd, in tegenstelling tot EMDR, gewoon helder; had ik meer lichamelijke reacties op het geheel. Evenals alle vormen van traumabehandeling die ik heb gehad kostte het veel energie, doodmoe kon ik zijn na afloop.

Al met al ben ik, middels EMDR en imaginaire exposure, tig keer de confrontatie met mijn herinneringen aangegaan. Het heeft veel geduld gekost, evenals pijn, moeite en doorzettingsvermogen, maar inmiddels kan ik het aan; ik kan naar mijn verleden kijken zonder dat ik er naar van word. Uiteraard blijven de beelden vervelend, dat zijn ze en dat blijven ze, maar ze maken me niet meer van slag. Het is een onderdeel van mij. Het hoort erbij en ik kan er verder mee.