'Het uitspreken van 'verkrachting' sneed door mijn ziel'

Het was 2009. Ik werd verliefd. Ja echt. Had destijds nooit gedacht dat dat zou gebeuren; verliefd worden sowieso niet- ik was daar helemaal niet mee bezig- en op een man al helemaal niet. Maar het gebeurde en ik ben het nog steeds.

Ik heb serieus getwijfeld over mijn geaardheid. Voor het misbruik had ik nooit iets voor een vrouw gevoeld meer dan vriendschap, na het misbruik ook niet trouwens, maar seks met een man was een dusdanige ver van mijn bed show geworden dat ik mijzelf echt afgevraagd heb of ik het met een vrouw zou kunnen doen, of ik verliefd zou kunnen worden op een vrouw.

Het is nooit zover gekomen om dit serieus te onderzoeken – ik denk het niet – want in ene was daar Rik. Twee jaar nadat het misbruik stopte vroeg hij mij mee uit, ik zei ‘ja’ tot mijn eigen verbazing en inmiddels zijn we elf jaar verder en vijf jaar getrouwd. Vanzelf ging het allemaal niet. Ik vond hem leuk en hij mij.

Tot zover het ongecompliceerde. Maar als je elkaar leuk vindt en je bent een tijdje samen dan is het op zich niet heel gek als er dingen gebeuren. Intieme dingen. En dat was wel gecompliceerd.
Ik kon al in de kramp schieten van onverwachts een hand op bepaalde plekken. Of überhaupt aanrakingen. Dat behoefde wat uitleg. Vrij gauw nadat ik voor mezelf had bedacht dat ik hem écht leuk vond, heb ik hem mijn verleden verteld; als hij mij ook écht leuk vond zou ie geduld moeten hebben. En dat had hij dus.

Dit was de eerste keer dat ik mijn verhaal deelde met iemand die mij dierbaar is. Een jaar voordien had ik al wel een verkorte versie verteld aan een trainingsmaatje tijdens een hyperventilatie aanval plaatsvindend op de atletiekbaan, maar daar was het tot dusverre bij gebleven. Geen moment heb ik getwijfeld het wel of niet te delen met Rik. Ik had geen keus. Als ik een relatie met hem wilde dan moest hij weten wat er gebeurd is, anders zou ons samenzijn geen kans van slagen hebben.
Het delen van mijn verhaal bracht de nodige emoties teweeg, van beide kanten. Dit onderdeel van mij was iets waar ik nog weinig woorden aan vuil gemaakt had. Het uitspreken van ‘verkrachting’ sneed door mijn ziel; het deed echt pijn. Ook maakte het vertellen van mijn verhaal het een soort van definitief; doen alsof er niks gebeurd was kon niet meer. Bij deze was het uitgesproken, echt; niet alleen meer een super nare herinnering in mijn hoofd, maar al iets meer onderdeel van mijzelf. Iets wat bij mij hoort, maar waar ik mij toen nog flink tegen verzette.

Dat ik mijn verleden met Rik deelde was destijds uit praktische overwegingen. Hij wist hiermee wat hij moest weten; het verklaarde een en ander in mijn reacties en hij kon door deze kennisneming rekening houden met aanrakingen en zo. Hiermee was de kous af. Een echt gespreksonderwerp was het nog verre van. Ik had er niet meer over te zeggen dan dat ik gedaan had en zat bovendien nog vol schuld- en schaamtegevoel wat de bespreekbaarheid van het onderwerp er ook niet makkelijker op maakte. Jarenlang voldeden we samen aan de maatschappelijke norm wat betreft het bespreken van seksueel misbruik: we zwegen erover…

Inmiddels is dat gelukkig veranderd, wat ons betreft dan. We praten erover vanuit emotionele behoeften. Nu de rest van de maatschappij nog.