'Er is altijd een luisterend oor'

‘Op mijn twaalfde werd ik gescout door profclub Vitesse. Dat was voor mij de bevestiging: zie je wel, ik kan iets van mijn leven maken. Ik was als driejarige vanuit Haïti geadopteerd en vanwege problemen in mijn adoptiegezin in een gezinshuis geplaatst. Hoe slecht het ook met me ging, voetballen deed ik altijd en overal. Dat ik bij Vitesse mocht komen voetballen, was een droom die uitkwam.

Omdat de voetbalclub best een eindje van mijn woonplaats af lag, stelde onze teamleider voor dat ik af en toe bij hem kon logeren. Een teamgenootje deed dat ook, dus ik zag er geen enkel kwaad in. De eerste twee keren waren heel gezellig, de keer daarna ging het fout. Dat was de dag waarop hij me misbruikte. De hele nacht heb ik wakker gelegen. In de war. Bang. Huilend. En maar nadenken: wat is er gebeurd? Hoort dit erbij op de voetbalclub? Wat heb ik verkeerd gedaan? Wat had ik kunnen doen? Ik wist het niet.

Er was iets kapotgemaakt binnenin me. Eigenlijk was mijn voetbalcarrière vanaf dat moment ten dode opgeschreven. In de jaren erna probeerde ik het nog wel, ik maakte zelfs kans om in het eerste elftal te spelen, maar het voetballen werd een worsteling. Steeds maar weer zag ik het gezicht van die man voor me. Op mijn achttiende was ik volledig opgebrand. Mijn grote droom was voorbij, ik stopte met voetbal.

Niemand begreep er iets van. Waarom stoppen als je een profcarrière in het verschiet hebt? Twintig jaar hield ik mijn mond en worstelde ik met mijn verleden. Totdat ik een artikel las over Engelse topvoetballers die in hun jeugd misbruikt waren. Dit gaat over mij dacht ik. Dit is mijn verhaal. Ik had altijd gedacht dat ik de enige was, maar ineens kwamen er veel meer verhalen naar buiten, ook in Nederland. Het voelde als een soort bevrijding. En het betekende voor mij een kantelpunt: het was tijd om met mijn verhaal naar buiten te gaan. Al die tijd had ik het als een geheim met me meegedragen. Nu kon ik eindelijk die vragen beantwoorden die mensen mij al jaren stelden. De puzzelstukjes vielen in elkaar.

Ik zocht de publiciteit, ook omdat ik iets goeds wilde doen met wat mij is overkomen. Ik heb aan den lijve ondervonden wat het met je doet als je slachtoffer wordt van seksueel misbruik. Daar wil ik andere kinderen voor behoeden. Ik wil de wereld waarschuwen: dit is wat er gebeurt. In 2017 heb ik mijn eigen stichting opgericht. De Stilte Verbroken is een landelijk platform om misbruik in de sport bespreekbaar te maken. Slachtoffers kunnen er hun verhaal kwijt. En die boodschap wil ik ook meegeven: Blijf er niet mee rondlopen, praat erover. Probeer iemand te vinden die je vertrouwt. Als je niemand in je omgeving hebt, neem dan contact op met instanties die hiervoor zijn. Onze stichting bijvoorbeeld, of het Centrum Seksueel Geweld. Erover praten lucht op. Er is altijd een luisterend oor.’

Kijk voor meer informatie over de stichting van Renald op: www.destilteverbroken.nl