Sarah werd van haar fiets getrokken en verkracht door een onbekende. Ze deed aangifte en de dader werd gepakt. Sarah schreef een brief over haar angsten.
Het is nog niet zeker en ik sta er nog niet met volle overtuiging achter. Maar het idee dat ‘hij’ misschien gepakt is, geeft mij de hoop op rust, dat mijn familie, vrienden en niet te vergeten ik, een stukje veiliger zijn.
Het idee dat hij thuis zou komen bij de mensen waar ik zielsveel van hou, dat is mijn grootste angst. Het idee dat hij nog ‘actief’ is, in de stad waar mijn lieve vrienden wonen, daar heb ik geen woorden voor.
Het idee dat hij wraak zou willen nemen geeft mij zoveel angst dat ik niet weet of ik een klein deel van mijn oude leven zou durven oppakken. Het verdriet dat waar ik jaren voor heb geknokt, mij is ontnomen.
De angst voor de toekomst, dat ik ooit weer een man als man moet zien en niet als potentiële dader. De angst dat ik ooit kinderen, nichtjes of kleinkinderen krijg en het verleden zich herhaalt.
De angst dat mijn familie niet met dit verdriet om kan gaan. Of dat er bij mij een knopje omgaat en ik niet meer ben wie ik altijd ben geweest, of dat ik nu nog zou kunnen zijn.
Maar aangezien iedereen weet dat ik een overlever ben, zal ik al die angsten overwinnen. Niet snel. Gewoon stapje voor stapje. En zal ik alles terugkrijgen wat ik had. Mijn hoop en liefde voor mijzelf, maar ook voor de medemens.
Sarah
Sarah kreeg na haar verkrachting hulp van het Centrum Seksueel Geweld. De naam Sarah is omwille van haar privacy verzonnen.